Samnicki hełm i pancerz chroniący szyję. Obiekty datowane są na 450 rok p.n.e. i wykonane są z brązu. Samnici byli zagorzałymi wrogami Rzymian, z którymi toczyli wiele wojen.
Samnici znajdowali się na wschód od Lacjum, w środkowej części Półwyspu Apenińskiego, w bezpośrednim sąsiedztwie ekspansjonistycznego Rzymu. W IV wieku p.n.e. doszło do zawiązania się sojuszy polityczno-wojskowych, w których to stanęły naprzeciwko siebie Związek Samnicki (pod przywództwem Samnitów) oraz Związek Lateński (pod kierownictwem Rzymu).
W wyniku trzech tzw. wojen samnickich, Samnici zostali pokonani i musieli uznać supremację Rzymu. Samnici otrzymali ograniczone obywatelstwo (bez prawa głosu) i w zamian musieli zapewniać kontyngenty wojskowe na czas wojen. Buntowniczy charakter Samnitów i niechęć do Rzymu kierowała ich często do występowania przeciwko władzy rzymskiej. Było tak między innymi na początku III wieku p.n.e. przy okazji walk Rzymu z Pyrrusem, II wojny punickiej, wojny sprzymierzeńców (na początku I wieku p.n.e.) czy walk w 82 roku p.n.e. Wówczas to Sulla finalnie wyniszczył kraj Samnitów, dokonując prawdziwej czystki wśród mieszkańców. Wielu Samnitów sprzedano w niewolę, a kraj zniknął z kart historii. Jak przekazuje Strabon: „ich miasta zmalały do wsi, a niektóre w rzeczy samej opustoszały”1.
