Tabula Larinas był to dekret senatorski z 19 roku n.e., który zakazywał synom, córkom, wnukom, wnuczkom, prawnukom i prawnuczkom senatorów lub ekwitów brania udziału w walkach gladiatorów, jeśli nie przekroczyli 20 roku życia.
Decyzja o wydaniu takiego dekretu podyktowana była wzrastającym zainteresowaniem wśród warstw wyższych walkami na arenie. Młodzi i bogaci Rzymianie szukali ucieczki z nudnego życia na piasek areny. Niewykluczone, że decyzja wynikała także z problemów finansowych i chęci wzbogacenia się.
Za rządów Oktawiana Augusta tego typu praktyka została ukrócona, a karą była infamią, czyli utrata czci. Wiązało się to z pozbawieniem większości praw publicznych, ograniczeniem zdolności prawnej, pozbawieniem ochrony prawnej (można było zastosować np. tortury). W sensie zatem prawnym każdy gladiator (z bardzo małymi wyjątkami) był na marginesie społeczeństwa rzymskiego.
W 200 roku n.e. cesarz Septymiusz Sewer zakazał całkowicie udziału w walkach kobietom. Wynikało to głównie z tego, że widzowie drwili z kobiet wysokiego stanu, które walczyły na arenie. Edykt był jednak zapewne nieskuteczny, gdyż późniejsze napisy wciąż reklamowały starcia kobiet. W praktyce walki kobiet toczyć się mogły jeszcze nawet do V wieku n.e.
