Turma (l.mn. turmae) był to oddział rzymskiej jazdy czasów Republiki i Cesarstwa Rzymskiego.
W III i II wieku p.n.e., w czasach wojen punickich i ekspansji rzymskiej na tereny dzisiejszej Hiszpanii i Grecji, rdzeń armii formowany był przez obywateli Rzymu i uzupełniany przez kontyngenty rzymskich sojuszników (socii). Organizacja rzymskiego legionu tego okresu została opisana przez Polibiusza, który wspomina że na każdy legion przypadało 4.200 piechoty i 300 obywatelskiej jazdy (equites). Kontyngent ten był podzielony na 10 turmae. Żołnierze takiego oddziału wybierali 3 decuriones („przywódców 10 ludzi”), z których pierwszy wybrany był głównodowodzącym oddziału, a dwóch pozostałych było jego zastępcami.
W czasach Oktawiana Augusta i jego następców dokonano reorganizacji armii rzymskiej. Turma stała się podstawowym pododdziałem jazdy i ekwiwalentem centurii piechoty. Turma wciąż dowodzona była przez decurio, wspieranego przez dwóch principales: żołnierza o półtorej żołdu (sesquiplicarius) oraz żołnierza o podwójnym żołdzie (duplicarius). Pomagali mu także signifer lub vexillarius (żołnierze noszący sztandary).
Nie jest znana dokładna liczebność turmy. W czasach Republiki normą było 30 ludzi. Dzieło „De Munitionibus Castrorum” („O wytyczaniu obozów wojskowych”) wspomina także o 24 żołnierzach, kiedy Flawiusz Arrian mówi o 32 ludziach.
W czasie Pryncypatu legion posiadał jeden kontyngent jazdy, złożony z czterech turmae. Turma legionowa dowodzona była przez centuriona, spieranego przez optio i vexillariusa jako starszego principales. Każdy z nich dowodził oddziałem 10 ludzi.
W czasach późnego cesarstwa zachowano formę i strukturę turmy.
