Rozdziały
Drugie starcie zbrojne pomiędzy Republiką Rzymską a Macedończykami, które toczyło się na ziemiach greckich.
Tło historyczne
W 200 roku p.n.e., w niecały rok po ciężkiej wojnie z Kartaginą, która została okupiona wielkimi ofiarami, Rzym otrzymał prośbę Aten o pomoc w walce z Filipem V. Rzymianie wiedzieli, że nie udzielenie pomocy równa się moralną porażką, a wielu sprzymierzeńców Rzymu może to odebrać za słabość wobec Macedonii i zrezygnować z sojuszu. Jedocześnie Rzymianie czekali tylko na taką okazję, marząc o definitywnym zniszczeniu państwa, które ośmieliło się wystąpić przeciw nim, i które zmusiło ich do rozejmu.
Tego samego roku konsulem wybrano Publiusza Sulpicjusza Galbę, który walczył już z Filipem, i który według rzymskich polityków wiedział jak pokonać wroga. Przyznano mu Macedonię, jako region działań, tak jakby konflikt był już rzeczą pewną. Jednak w tym momencie komicje centurialne (comitia centuriata) odrzuciły wniosek o wypowiedzenie wojny Macedończykom. Jednak energiczna przemowa Galby, w której rzymski dowódca zręcznie zastraszył lud perspektywą nowego „Hannibala u bram”, nakłoniła społeczeństwo do opowiedzenia się za wojną.
Senat za zgodą komocji podjął kolejny ogromny wysiłek militarny zmuszając do wcielania do armii wielu weteranów wojny punickiej oraz zwykłych obywateli. Senat wydał oficjalnie wojnę Macedonii, rozpoczynając drugą wojnę macedońską.
Początkowo wojna wyglądała jak pierwsza, ograniczając się do potyczek na małą skalę. Filip V zdając sobie sprawę z impetu uderzenia Rzymian wybrał doskonałe miejsce na bitwę, wcześniej je fortyfikując i tworząc dolinę nie do przejścia. Sam dowodził obroną jak przystało na tradycje Macedonii i jej legendarnego dowódcę Aleksandra Wielkiego. Dowódca armii rzymskiej rozbił obóz 8 kilometrów od umocnień, nie ważąc się do ataku na pozycje wroga. Rok później dowództwo nad Rzymianami objął Tytus Kwinkcjusz Flaminius. Jego odważne próby sforsowania linii fortyfikacji zostały opłacone licznymi ofiarami. Wówczas sojusznik Rzymian przysłał swojego przewodnika, który przeprowadził część armii Flaminiusa wokół umocnień wroga i pozwolił im zaatakować wroga od tyłu. Macedończycy ponieśli ciężką porażkę, ale części armii udało się zbiec wraz z królem. Kolejnym zwycięstwem była bitwa pod Kynoskefalaj w 197 r. p.n.e., która była uwieńczeniem pomyślnej kampanii na terenie wroga. Macedonia zmuszona do zawarcia pokoju, zgodziła się na niekorzystne dla siebie warunki.
Najważniejsze bitwy konfliktu |
200 p.n.e. – bitwa pod Ottolobum
198 p.n.e. – bitwa pod Aoos
198 p.n.e. – bitwa pod Koryntem 197 p.n.e. – bitwa pod Kynoskefalaj
|
Konsekwencje
Król Macedonii musiał zrezygnować z wszelkich zdobytych osad sprzymierzeńców Rzymu. Ponadto utracił prawo prowadzenia wojen poza własnym terytorium bez zgody Rzymu. Zobowiązany został do wypłacenia 1000 talentów srebra, jako reparacji wojennych oraz do wykupienia wszystkich jeńców wojennych od Rzymian i do oddania więźniów rzymskich.
Ostatnim postanowieniem było zredukowanie floty macedońskiej do paru okrętów. Taki traktat pokojowy w pełni zadowalał Rzym, dając mu szerokie uprawnienia na terenie Grecji.
