Rozdziały
Wyższe warstwy społeczne Rzymu przykładały uwagę do tego jak się ubierały i jaka moda panowała w tym czasie. Rzymskie ubrania dużo zawdzięczały Grekom, jednak należy podkreślić że Rzymianie stworzyli własny styl i krój odzieży (można powiedzieć bardziej wyrafinowany).
Materiały
Większość ubrań była wykonana z wełny lub lnu. Rzymianie zaadoptowali greckie narzędzia do tkania, wprowadzając własną innowację dwuramienne krosno. Rzymianie budowali faktorie tekstylne, a świetne drogi umożliwiały skuteczny handel ubraniami na terenie całego imperium.
Wełniane ubrania wymagały specjalnej uwagi i pielęgnacji, aby się nie skurczyły lub straciły dobrego wyglądu. W tym celu powstawały publiczne pralnie, w których czyszczono, wybielano i prasowano szaty. Do wybielania ubrań służyła uryna., zbierana w miejskich toaletach. W antycznym Rzymie niezwykle popularny był jedwab. Rzymska arystokracja sprowadzała tkaninę na tak dużą skalę, że aż cesarz Tyberiusz zakazał jej noszenia.
Inny materiałem wykorzystywanym w Rzymie była skóra. Rzymianie i Grecy nauczyli się bardzo wyszukanych sposobów garbowania skóry, co umożliwiło im stosowanie materiału m.in. do produkcji butów.
Toga i tunika
Jednym z najbardziej luksusowych ubiorów była toga. Była ona oznaką przynależności do określonej wyższej warstwy społecznej. Wykonana była zwykle z białej wełny. Toga był to szeroki materiał, który był specjalnie owijany wokół ciała mężczyzny. Pod togą zwykle noszono tunikę bez rękawów. Togi nie nosili ani robotnicy, ani niewolnicy. Ci preferowali zwykłą sięgającą kolan tunikę – stąd określano ich terminem tunicati. Niewolnicy często nosili jedynie przepaskę nad biodra – subligaculum.
Dla najbiedniejszych, niewolników i dzieci tunika stanowiła jedyne okrycie. Tunika noszona przez plebs, rzemieślników, kupców i wyrobników często nie miała rękawów. Z reguły była przepasana sznurem, często sczepiona tylko na jednym ramieniu, była okryciem tanim i praktycznym (dwie części materiału zszyte po bokach i na ramionach z otworem na głowę). Kobiety zwykły nosić długie tuniki, które przypominały współczesne suknie.
Buty
Obuwie antycznych Rzymian składało się z kilku typów, gdzie najchętniej noszono sandały (sandalia lub soleae) lub buty (calcei). Buty były podobne do nam współczesnych, z tą różnicą, że miały podeszwę zrobioną ze skóry, a stopę i łydki okalały skórzane pasy.
Nogi nie były całkowicie zakrywane, w związku z czym pozostawały wolne przestrzenie, które pozwalały nogom oddychać. Na czas deszczowej pogody zakładano buty o nazwie pero, które były wykonane z garbowanej skóry. Noszono także wyższe buty, sięgające połowy łydek – tzw. calcamen. We wczesnym okresie Rzymu noszono buty z zaginającymi się czubkami – calcei repandi. Standardowo buty rzymskie miały jednak zaokrąglone czubki.
Poza wspomnianym wcześniej obuwiem wyróżniano klapki (socci) oraz obuwie teatralne np. cothurnus. Senatorzy rzymscy nosili wykonane z czarnej skóry obuwie (calceus senatorius), które posiadało 4 rzemienia (corrigiae). Podobne były one kształtem do czerwonych na wysokiej podeszwie butów patrycjuszy – calceus mulleus. Kobiety z kolei nosiły caligae muliebres oraz calceoli, gdzie ten ostatni był małym butem.
