Wojna domowa w latach 193-197 była niezwykle ważnym wydarzeniem w historii starożytnego Rzymu. Po śmierci Kommodusa, kilku kandydatów stanęło do walki o purpurę cesarską. Ostatecznym zwycięzcą tego konfliktu miał okazać się Septymiusz Sewer. W osiągnięciu politycznego oraz militarnego sukcesu pomagał mu bez wątpienia przemyślany i skuteczny program propagandowy.
Fakt, iż przez większość okresu wojny domowej kontrolował Rzym, jeszcze bardziej ułatwiał mu ugruntowanie swojej pozycji politycznej. Dzięki temu miał znacznie więcej możliwości oddziaływania na główne, ówcześnie dostępne środki rozpowszechniania propagandy. Jednym z najważniejszych była kontrola nad mennicą rzymską, która wybijała monety propagujące program polityczny Sewera. Posiadał również władzę nad senatem, który pomimo niewielkich prerogatyw, w dalszym ciągu odgrywał w rzymskim systemie politycznym niezwykle ważną funkcję. Wykorzystywał także sztukę, wizerunek własnej rodziny, ważne uroczystości państwowe oraz święta.
Septymiusz Sewer już na samym początku swoich rządów potrafił świetnie wykorzystać swoją kontrolę nad stolicą Imperium dla politycznych celów. Po zwycięstwie nad Dydiuszem Julianem, Sewer odbył tak zwany adventus, czyli uroczyste wkroczenie do miasta. Wkrótce potem zaś zorganizował publiczny pogrzeb (funus publicum) oraz deifikację zamordowanego przez pretorianów Pertynaksa. Świadkiem tych wydarzeń był historyk Kasjusz Dion, który opisał adventus jako największy spektakl jaki kiedykolwiek widział. Wydarzenie to musiało bez wątpienia zrobić wielkie wrażenie na mieszkańcach Rzymu i pokazać niezwykły prestiż nowego władcy. Z punktu widzenia ideologicznego, znacznie ważniejszym wydarzeniem był pogrzeb Pertynaksa. Sewer za legitymizował w ten sposób swoje rządy. Do swojej oficjalnej tytulatury przyjął bowiem imię Pertynaks oraz ogłosił się mścicielem zamordowanego cesarza. Zastąpił także starą gwardię pretoriańską swoimi, zaufanymi żołnierzami. Próbował w ten sposób podkreślić, że jest nie uzurpatorem jak reszta uczestników wojny domowej, lecz prawowitym następcą poprzedniego cesarza. Odwoływanie się do postaci Pertynaksa było niezwykle korzystne, cesarz ten nie panował na tyle długo, aby w jakikolwiek sposób speszyć do siebie ludność, można było więc przypisać mu mniej lub bardziej wyidealizowane cechy charakteru. Powyżej opisane wydarzenia znalazły także odzwierciedlenie w propagandzie monetarnej cesarza. Jedna z monet ukazywała portret deifikowanego cesarza Pertynaksa z wymowną legendą CONSECRATIO. Co ciekawe, Sewer okazywał szacunek rodzinie poprzedniego cesarza, również jego synowi. Było to bardzo ryzykowne posunięcie, albowiem w przyszłości mógł on być zagrożeniem dla polityki dynastycznej samego Sewera.
Historycy przekazali nam również opowieści na temat Septymiusza Sewera, które krążyły wśród mieszkańców Rzymu. Dotyczyły one między innymi snów Sewera, w których już wcześniej została przepowiedziana mu purpura cesarska. W jednym ze snów przyszły cesarz miał ujrzeć Pertynaksa spadającego z konia oraz siebie zajmującego jego miejsce.
Septymiusz Sewer, jak mało który cesarz do tej pory, opierał swoją władzę przede wszystkim na armii. Jego słynne słowa wypowiedziane na łożu śmierci do synów wyjątkowo dobrze oddają jego stosunek do wojska i jego znaczenia: Żyjcie w zgodzie, wzbogacajcie żołnierzy, a poza tym możecie gardzić wszystkim. Bardzo wymowna była także jedna z pierwszych emisji monetarnych nowego cesarza. Septymiusz Sewer postanowił uhonorować w niej praktycznie wszystkie legiony, które poparły jego rządy.
Popularnej emisji monet legionowych towarzyszyły także serie monet związanych ogólnie z wojną, zwycięstwem, wyzwoleniem, pokojem. Jednym z najbardziej popularnych motywów był oczywiście wizerunek Wiktorii. Septymiusz Sewer jawi się także na monetach jako gwarant pokoju w państwie (FVNDATOR PACIS). Motywy te były zgodne ideologią cesarską i nie stanowiły nowego trendu. Septymiusz Sewer od samego początku, starał się po prostu przedstawić jako silny, niezwyciężony przywódca, zarówno polityczny jak i wojskowy.
Zmieniająca się sytuacja polityczna w trakcie wojny domowej pokazała jak sprytnym i skutecznym politykiem był Sewer. Potrafił dostosować się do aktualnie panujących warunków politycznych i wykorzystać je w celu realizacji swoich celów. Po ostatecznym zwycięstwie nad Nigrem, Sewer rozpoczął zmianę swojego programy politycznego. Porzucił on rolę mściciela cesarza Pertynaksa na rzecz budowy własnej dynastii. Latem roku 195 n.e. dokonał adopcji swojej rodziny do rodu Marka Aureliusza, czyli do dynastii Antoninów. Oficjalnie podawał się za jego syna, a co za tym idzie stał się bratem znienawidzonego cesarza Kommodusa. W ten sposób Septymiusz Sewer starał się stworzyć pozory ciągłości władzy dynastycznej oraz nawiązać do czasów panowania dynastii Antoninów, powszechnie uważanych jako okres dobrobytu i pokoju. Ten polityczny zwrot siłą rzeczy wymagał zmiany stosunku do cesarza Kommodusa, który został skazany na damnatio memoriae. Sewer nie mógł być przecież bratem osoby skazanej na zapomnienie. Doprowadził więc do ubóstwienia tak znienawidzonego przez senat cesarza. Również ta konsekracja doczekała się upamiętniającej serii monet. Jednak Sewer nie poprzestał tylko na adopcji samego siebie. Mianował także swojego syna Karakallę cezarem, tym samym wyznaczając go na następcę.
Adopcja do rodziny Antoninów spowodowała, że cała rodzina była propagandowo upodobniona do swoich poprzedników. Przykładowo Julia Domna, żona Septymiusza Sewera, przyjęła tytuł mater castrorum (matka obozów legionowych), ten sam, który posiadała żona Marka Aureliusza Faustyna Młodsza.
Afiliacja Sewera znalazła swoje odzwierciedlenie także w sztuce. Zarówno cesarz jak i jego rodzina byli upodobniani do swoich poprzedników.
Warto również wspomnieć w jaki sposób Septymiusz Sewer przedstawiał swoich przeciwników w wojnie domowej. W gruncie rzeczy w jego programie politycznym nie ma mowy o wojnie domowej, albowiem ta uchodziła za coś niegodziwego. Oficjalnie przeciwko Dydiuszowi Julianowi prowadził wyprawę „rozjemczą” do Rzymu (expeditionis felicissimae urbicae). Wyprawa do Azji była skierowana przeciwko wrogom publicznym wyjętym przez senat spod prawa (felicissimae expeditionis Asianae adversus hostes publicos). W czasie walki z Klodiuszem Albinem, Sewer tłumił frakcję galijską (oppressit factionem Gallicanam). Przykład ten pokazuje, że „operacje specjalne” były popularne już bardzo dawno temu.
Nie można nie wspomnieć także o monumentalnych budowlach wybudowanych przez tego cesarza, a przede wszystkim o najbardziej rozpoznawalnej z nich, czyli łuku triumfalnym stojącym do dzisiaj na Forum Romanum.
Co prawda powstał on nieco później, bo w 203 r. n.e. i oficjalnie wybudowano go w celu uczczenia zwycięskiej wojny z Partami, jednak pewne przesłanki wskazują, że ten monumentalny pomnik zwycięstw Septymiusza Sewera nawiązywał także do wojny domowej. Zgodnie z rzymską tradycją, Sewer nie manifestował zwycięstwa w wojnie domowej w sposób bezpośredni. Jednak na attyce budowli znajdziemy wymowną inskrypcję: ob rem publicam restitutam – z powodu odbudowy Republiki. Tak więc senat i lud rzymski (SPQR) dziękowali cesarzowi za ocalenie republiki z chaosu politycznego w jakim znalazła się po śmierci cesarza Kommodusa.
