Dynastia rzymska składająca się z czterech cesarzy, rządzących Cesarstwem Zachodnim od 364 do 392 roku n.e. oraz Cesarstwem Wschodnim od 364 do 378 roku n.e. Jej założycielem był Walentynian I.
Cesarz Walentynian I panował w latach 364 – 375 n.e. jako Flavius Valentinianus. Urodził się 321 roku n.e. w Cibale w Panonii. Cesarzem rzymskim został 26 lutego 364 roku n.e.
Następca Jowiana. Władał zachodnią i wschodnią częścią imperium, a rządy we wschodniej części przekazał swojemu bratu – Walensowi. Po kilku latach mianował współcesarzem Gracjana. Został zabity przez negocjatorów plemion barbarzyńskich w 375 roku n.e.
Zachodni cesarze:
- Walentynian I – panował w latach 364 – 375 n.e.
- synowie: Gracjan (375 – 383 n.e.) oraz Walentynian II (375 – 392 n.e.)
Wschodni cesarze:
- Walens (364 – 378 n.e.) – brat Walentyniana I
- Teodozjusz I (378 – 392 n.e.) – mąż córki Walentyniana I
Dynastia była powiązana z dynastią Teodozjańską poprzez małżeństwo Teodozjusza I Wielkiego, władcy Wschodu oraz córki Walentyniana I. Z ich małżeństwa narodziła się Elia Galla Placydia, której syn Walentynian III został cesarzem Wschodu (panował w latach 425 – 455 n.e.) i panował jako ostatni członek obu rodów. Jego potomkowie byli częścią nobilitas w Konstantynopolu aż po VI wiek n.e.
Poprzednia dynastia: | Następna dynastia: |
