Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Państwo rzymskie istniało praktycznie przez XIII wieków, będąc przez ten czas wielokrotnie czynnikiem nadającym bieg historii. Postanowiłem więc, że historię starożytnego Rzymu opowiadać będę w poszczególnych artykułach niżej zawartych, które niekoniecznie zawsze dotyczyć będą Wiecznego Miasta.
Zachęcam do podsyłania artykułów oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Jedną z pozostałości wielkiego Imperium Rzymskiego do dzisiejszych czasów jest łacina, która dziś stanowi ważny element kultury europejskiej. Znaczenie łaciny podupadło dziś, jednak przez tysiące lat język ten stanowił uniwersalny sposób porozumiewania się wielu ludów na obszarze Morza Śródziemnego oraz całej Europy.
III wiek p.n.e. obfitował w wojny Rzymu z innymi państwami w basenie Morza Śródziemnego. Koniec I wojny punickiej, w efekcie której okrojono znacząco imperium punickie, doprowadził do rozgoryczenia części elit Kartaginy traktatem pokojowym i jej ekspansji w Hiszpanii. Wynikły stąd konflikt z Rzymem zmienił kształt relacji republiki nadtybrzańskiej z innymi skonfliktowanymi z nią państwami, takimi jak Macedonia. Druzgocące klęski zadane przez Hannibala legionom ośmieliły władcę tego kraju do szukania politycznych korzyści w sojuszu z triumfującą Kartaginą.
Hermetyczność i swego rodzaju obcość kultury starożytnego Egiptu, fascynowała mieszkańców innych krain od zawsze. Monumentalna architektura budziła respekt, tajemnicze hieroglify, liczni bogowie o zwierzęcych głowach działały na ludzką wyobraźnię. Ogromne piramidy były symbolem nieprzemijającej sławy i nieśmiertelności. Kraj faraonów jawił się cudzoziemcom niczym baśniowa kraina, pełna magii i tajemnej wiedzy. Już starożytni Grecy uważali że żeby zagłębić wiedzę z jakiejkolwiek dziedziny należy udać się do Egiptu i tam studiować święte zwoje.
Starożytny Rzym – słysząc te słowa ma się na myśli nie tylko piękne miasto powstałe na siedmiu wzgórzach, ale również – jedno z największych imperiów starożytnego świata. Swoim zasięgiem obejmowało trzy kontynenty – Europę, Afrykę i Azję.
Ten francuski miniserial historyczny zasługuje na uwagę z kilku powodów. Po pierwsze, aktorzy mówią w nim płynnie po łacinie (choć nie bez akcentów). Po drugie świetnie i realistycznie przedstawiono tam bitwy lądowe i morskie. Po trzecie, ujrzymy w nim naszego rodaka, Pawła Deląga, i to w głównej roli.
Łacińska terminologia przez latro rozumie rozbójnika i bandytę, zaś rozboje i bandytyzm jako takie nazywano latrocinium. W części świata rzymskiego, gdzie powszechna była grecka koine, odpowiednimi terminami było lestes oraz lesteia. Terminy te kojarzą nam się plastycznie i obrazowo z widokiem kudłatego, często brudnego zbójcy, który zakłóca porządek prawny. Jak się jednak okazuje, latrones to nie tylko bandyci jako tacy, zaś latrocinium to pojęcie bardziej skomplikowane niż może się na początku wydawać. Przyjrzyjmy się temu wszystkiemu bliżej.
Jeden z najlepiej zachowanych do naszych czasów rzymskich akweduktów znajduje się w Segowii, na północny zachód od Madrytu. Pomimo początkowego datowania na pierwszy wiek naszej ery, w roku 2016 opublikowano badania (analizujące znaleziska z roku 1998) wskazujące na ukończenie budowli w pierwszych dekadach drugiego wieku, za panowania cesarza Trajana lub Hadriana. Do czasów współczesnych nie zachowały się litery z brązu, mogące informować o dacie budowy i osobie projektanta.
Kupcy byli w społeczeństwie rzymskim liczną grupą, jednak zawsze budzili niesmak. Handel wydawał się niegodnym Rzymianina zajęciem. Przeciwstawiano czynności kupieckie, czyli spekulacje cenowe, sprzedaż gotowych produktów i słowne transakcje fizycznej pracy na roli, pisaniu czy walce wręcz.
Berenike, żydowska królowa ze wschodu która o mały włos nie została cesarzową największego ówczesnego państwa – Cesarstwa Rzymskiego.
Prawo rzymskie ewoluowało wraz z państwem rzymskim. Nic zatem dziwnego, że wraz z nim zmieniały się drogi, którymi można było dołączyć do grona ludzi zajmujących się tą arcyważną dla państwa sztuką.
