Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Państwo rzymskie istniało praktycznie przez XIII wieków, będąc przez ten czas wielokrotnie czynnikiem nadającym bieg historii. Postanowiłem więc, że historię starożytnego Rzymu opowiadać będę w poszczególnych artykułach niżej zawartych, które niekoniecznie zawsze dotyczyć będą Wiecznego Miasta.
Zachęcam do podsyłania artykułów oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Rolnictwo miało w starożytnym Rzymie strategiczne znaczenie, gdyż musiało zaspokoić potrzeby żywieniowe nie tylko mieszkańców coraz to większego terytorium państwa, ale także wielotysięcznej armii, pilnującej w obozach bardzo długich granic. W I w. p.n.e. w państwie rzymskim panował Pax Romana, czyli okres bez wojen pod rządami cesarza Augusta.
Niektórzy twierdzą, że Vibia Sabina była żoną, która mogłaby skoczyć za Hadrianem w ogień. Inni snują hipotezy, że rozmyślnie przerwała ciążę, aby nie urodzić dziecka człowieka, który wolał mężczyzn.
Pompeja Plotyna była jedyną żoną cesarza Trajana. Wierną i lojalną. Historia wystawiła piękny portret tej rzymskiej cesarzowej. Ale czy jest on prawdziwy?
Chyba każdy z nas słyszał o Poncjuszu Piłacie, najsłynniejszym rzymskim prefekcie Judei i jednym z najsłynniejszych w całej historii starożytnego Rzymu. Natomiast poza Nowym Testamentem niewiele osób wie, że istnieją też inne źródła odnośnie tej postaci.
Powszechnie panuje wiele mitów i zakłamań, co do antycznych Rzymian – ich stylu życia, kultury oraz wojskowości. W tym artykule postaram się przedstawić wybranych 10 przekłamań, które należy sprostować i wyjaśnić.
Dzisiaj podróże służbowe są standardem na całym świecie. Mnogość środków transportu, bogata baza noclegowa i inne udogodnienia chociażby telekomunikacyjne sprawiają, że podróżowanie w celach służbowych jest szybkie, wygodne i bezpieczne. A jak takie kwestie wyglądały w rozległym Imperium Rzymskim? Z odpowiedzią przychodzą nam zachowane do dzisiaj szczegółowe, a przez to niezwykle cenne dzienniki i listy pewnego urzędnika, który skrzętnie notował swoje podróże.
Pod koniec 216 p.n.e. położenie strategiczne Rzymian nie było ciekawe. Barkida operował w Kampanii, a druga armia pod wodzą Hannona syna Bomilkara działała w Bruttium. W odpowiedzi Republika zwerbowała masy żołnierzy; byli to jednak w wielu wypadkach niewyszkoleni rekruci. Niektóre miasta południowo-italskie przeszły na stronę Hannibala, widząc klęski Rzymu. Dodatkowo w sukurs Hannibalowi w Italii przyszli ziomkowie z macierzy, którzy wysłali na Apeniny Magona z 12.000 piechoty, 1500 jazdy i 20 słoniami.
Nad umierającym Juliuszem Cezarem nie stali jego wieloletni wrogowie, czy też zaprzysięgli obrońcy praw sypiącej się Republiki. Za sztylety sięgnęli wyznaczeni przez niego konsulowie, gubernatorzy, dowódcy walczący u jego boku od Galii aż po Afrykę, ale też bliscy przyjaciele. Pośród nich stał Brutus, a w zasadzie dwóch Brutusów – Marek i Decymiusz. Historia obu polityków pokazuje, jak różne ścieżki prowadził do spisku przeciwko Cezarowi.
Kiedy 476 roku do Konstantynopola przybyły delegacje z zachodu Europy, cesarz Zenon był świeżo po zakończonej wojnie domowej, która pozbawiła go władzy na ponad rok. Posłowie reprezentowali dwie skonfliktowane strony, jedni domagali się wsparcia Juliusza Neposa obalonego imperatora zachodu, drudzy prosili o uznanie władzy Odoakera i nadanie mu tytułu patrycjusza. Salomonowa decyzja Zenona zdecydowała o losach Europy, więc warto przyjrzeć się warunkom geopolitycznym i dynastycznym, jakie musiał rozważać cesarz.
Cezar Domicjan nie zapisał się zbyt dobrze na kartach historii. Możliwe, że przyczynił się do śmierci brata, cesarza Tytusa, prześladował chrześcijan i na dodatek żył w trójkącie, dzieląc uczucia między żonę i… bratanicę.
