Wojny rzymskie

Po tym jak Partów zastąpiła dynastia Sasanidów w 224 roku n.e. walki na wschodzie rzymskiego Imperium niezwykle się wzmogły.

Wojny markomańskie były to walki pomiędzy Cesarstwem rzymskim a plemionami germańskimi w strefie limesu środkowo-dunajskiego w latach 167-180 n.e.

Powstanie Bar-Kochby było to trzecie powstanie żydowskie przeciwko rzymskiemu panowaniu mające miejsce w latach 132-135 n.e.

Wojny toczone przez Imperium Rzymskie na wschodzie do 117 roku n.e.

Wojny dackie były to dwie kampanie wojenne cesarza Trajana mające miejsce w 101-102 oraz 105-106 roku n.e. W ich wyniku powstał rzymska prowincja Dacja.

W sierpniu 69 roku n.e. na ziemiach Germanii Inferior doszło do wybuchu powstania Batawów, przeciwko władzy rzymskiej na tym obszarze. Na czele rebelii stanął Juliusz Cywilis pochodzący z Batawii, komendant jednej z kohort wojsk pomocniczych.

Wojen żydowsko-rzymskich, czyli serii buntów i powstań Żydów przeciwko Rzymowi było wiele i nigdy nie przyniosły Żydom pełnej suwerenności.

Wojna żydowska, nazywana także powstaniem w Judei, wybuchła w 66 roku n.e. i była próbą uniezależnienia się Żydów od władzy Cesarstwa Rzymskiego.

Powstanie Boudiki (60-61 n.e.) było największym zrywem Brytów przeciwko rzymskiej dominacji. Boudika doprowadziła do porozumienia między plemionami Brytów z terenu południowej i zachodniej Anglii i poprowadziła powstanie.

W roku 58 n.e. doszło rywalizacji między Rzymianami a Partami o wpływy w Armenii. W rezultacie wybuchła wojna rzymsko-partyjska (58–63 n.e.).