Wojny rzymskie

Po pokonaniu Andriskosa Rzym pozostawił wojska na Bałkanach z zamiarem rozprawienia się ze Związkiem Achajskim, gdzie nasiliły się antyrzymskie postawy. Przez ostatnie dekady Związek stanowił najsilniejszy organizm federacyjny Grecji właściwej.

Brak stabilizacji Macedonii oraz ciągłe zagrożenie ze strony barbarzyńców doprowadziły do wystąpienia Andriskosa, zwanego też IV wojną macedońską. Wydarzenie to wywarło duży wpływ na dalsze polityczne losy Macedonii, po pokonaniu przez Rzym.

Król Sparty - Nabis - dążył do umocnienia pozycji Sparty na terenie Peloponezu. Dzięki skutecznej polityce i powiększonemu wojsku podporządkował sobie miasto Argos. Republika Rzymska wykorzystując podziały wśród miast greckich postanowiła zainterweniować.

Do antyrzymskiego powstania w Galii doszło za panowania Tyberiusza w 21 r. n. e., kiedy zadłużenie miejscowych arystokratów doprowadziło do wrzenia. Głównymi jego przywódcami byli dwaj nobile – Juliusz Florus z plemienia Trewerów i Juliusz Sakrowir z plemienia Eduów.

Juliusz Cezar przeszedł do historii jako zdobywca Galii oraz twórca nowego ustroju, który znalazł naśladowców w różnych epokach. Mało znane szerszemu ogółowi czytelników są jego działania militarne na wcześniejszych etapach kariery tzn. w okresie sprawowania urzędu propretora w Hiszpanii, gdzie przyszły zwycięzca Galów po raz pierwszy dowodził większym zgrupowaniem wojsk.

W sierpniu 69 roku n.e. na ziemiach Germanii Inferior doszło do wybuchu powstania Batawów, przeciwko władzy rzymskiej na tym obszarze. Na czele rebelii stanął Juliusz Cywilis pochodzący z Batawii, komendant jednej z kohort wojsk pomocniczych.

Gnejusz Domicjusz Korbulon jest znany powszechnie jako zwycięski wódz kampanii armeńskiej w czasach Nerona. Stosunkowo mało znany jest czytelnikom wcześniejszy okres jego kariery wojskowej, obejmujący zarząd prowincją Germania Dolna (Germania Inferior) w czasach Klaudiusza.

Takfarynas był z pochodzenia Numidyjczykiem, który zdezerterował z rzymskich wojsk pomocniczych (auxilia) i w 17 r. n.e. wszczął wojnę w Afryce przeciw Rzymowi.

Po pogromie Warusa przesądni Rzymianie nie odbudowali już straconych legionów, ani nie zastosowali więcej ich numeracji. Jednakże nigdy nie zrezygnowali z odwetu za klęskę zadaną im przez Germanów. Rewanż na Germanach miał wziąć Germanik.

Wojna w roku 189 p.n.e. pomiędzy Republiką Rzymską a Galatami, Gallami zamieszkującymi Azję Mniejszą. Pretekstem do wojny miał być fakt, że Galatowie dostarczali zbrojnych posiłków Seleucydom, a ich wojownicy walczyli nawet przeciwko Rzymianom w bitwie pod Magnezją.