Wojny rzymskie

Wojna w roku 189 p.n.e. pomiędzy Republiką Rzymską a Galatami, Gallami zamieszkującymi Azję Mniejszą. Pretekstem do wojny miał być fakt, że Galatowie dostarczali zbrojnych posiłków Seleucydom, a ich wojownicy walczyli nawet przeciwko Rzymianom w bitwie pod Magnezją.

Półwysep Iberyjski odegrał kluczową rolę geopolityczną przed i w trakcie II wojny punickiej. Przed wyprawą do Italii Hannibal wzorem swych krewnych rozszerzał panowanie punickie na tym obszarze, obfitym w surowce i dostarczającym licznego rekruta dla jego armii.

Brak stabilizacji Macedonii oraz ciągłe zagrożenie ze strony barbarzyńców doprowadziły do wystąpienia Andriskosa, zwanego też IV wojną macedońską. Wydarzenie to wywarło duży wpływ na dalsze polityczne losy Macedonii, po pokonaniu przez Rzym.

Po pokonaniu Andriskosa Rzym pozostawił wojska na Bałkanach z zamiarem rozprawienia się ze Związkiem Achajskim, gdzie nasiliły się antyrzymskie postawy. Przez ostatnie dekady Związek stanowił najsilniejszy organizm federacyjny Grecji właściwej.

W dziejach państwowości rzymskiej wielokrotnie dochodziło do buntów najniżej usytuowanej warstwy społecznej. Niekiedy powstania były niezwykle groźne.

Przez długi okres Rzymianie traktowali Galię Zaalpejską wyłącznie jako kraj tranzytowy. Jeszcze na początku II wieku p.n.e. nie byli zainteresowani podbojem tych terytoriów, gdyż twierdzili, że szlak komunikacyjny z Italii do Hiszpanii zabezpieczy ich sojusznik Massilia. Wszystko zmieniło się w połowie tego wieku.

Podbój Balearów przez Rzymian miał miejsce w 123 roku p.n.e. Wcześniej wyspy znajdowały się pod kontrolą Kartaginy; jednak od 146 roku p.n.e., kiedy Rzymianie pokonali Punijczyków, mieszkańcy wysp mogli cieszyć się pewną wolnością.

Inwazja Cymbrów i Teutonów na Italię miała miejsce w latach 109-101 p.n.e., kiedy to plemiona germańskie zmuszone zostały do opuszczenia swoich siedzib i poszukiwania nowej ojczyzny. Wielka masa ludzi i determinacja miały spowodować, że Rzym znalazł się w dużym zagrożeniu.

Konflikty między Rzymem i Partami zaczęły się w 53 p.n.e., kiedy do Mezopotamii wkroczyły legiony rzymskie dowodzone przez wodza Marka Krassusa.

Wojna Rzymu ze sprzymierzeńcami, w latach 91-88 p.n.e., była konfliktem Rzymu z italskimi sprzymierzeńcami. W wyniku niej Italikowie otrzymali obywatelstwa.