Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Państwo rzymskie istniało praktycznie przez XIII wieków, będąc przez ten czas wielokrotnie czynnikiem nadającym bieg historii. Postanowiłem więc, że historię starożytnego Rzymu opowiadać będę w poszczególnych artykułach niżej zawartych, które niekoniecznie zawsze dotyczyć będą Wiecznego Miasta.
Zachęcam do podsyłania artykułów oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Zapraszam do przeczytania fragmentu najnowszej książki: „Krwawy Las” – opowiadającej tragiczne wydarzenia z 9 roku n.e. – kiedy to unicestwione zostały trzy rzymskie legiony w germańskich lasach. Wydawcą pozycji jest Wydawnictwo Rebis.
Oprócz wielu wypraw lądowych Rzymianie podjęli się również kilku ekspedycji morskich w kierunkach południowych. Greccy uczeni nie zdawali sobie sprawy, że kontynent afrykański rozciąga się na południe od Libii, wierzyli, iż Libię opływa ocean – według Żywotów Plutarcha Aleksander Macedoński rozważał opłynięcie Libii jako krótszą alternatywę dla wyprawy lądem z okolic ujścia Indusu do Macedonii.
Akwileję Rzymianie założyli jako kolonię w 181 r. p.n.e., podczas walk z plemionami iliryjskimi. Miasto ulokowano nad rzeką Natisą, na południe od Alp Julijskich, kilkanaście kilometrów na północ od lagun. Miała ona już u zarania swego istnienia ważne znaczenie militarne – była fortecą osłaniającą Galię Przedalpejską od wschodu, w razie potrzeby umożliwiającą wsparcie Venetów – solidnych rzymskich sojuszników. Kolonię obdarzyli prawem latyńskim triumwirowie Publiusz Korneliusz Scypion Nazyka, Kasjusz Flaminiusz i Lucjusz Maniliusz Acidinus. Wkrótce po założeniu liczyła ona prawdopodobnie ok. 20 tys. mieszkańców, z których większość było Latynami.
Wielu z nas niejednokrotnie dochodziło do wniosku, że gdyby miało się odpowiednie „znajomości” pewne sprawy załatwiło by się od ręki… albo, gdybym miał dobre plecy inaczej wszystko by się potoczyło… Takie „znajomości” i takie „plecy” miała drogi czytelniku Urgulania – rzymska arystokratka z czasów panowania cesarzy Augusta i Tyberiusza.
Niniejsza praca to próba przestudiowania systemu umocnień i manewrów, które zapewniły Rzymianom dominację w dziedzinie oblężniczej na kilka wieków. Poruszę tu kwestię zarówno umocnień obronnych obozu oblężniczego Rzymian. Ostatecznie postaram się stwierdzić co wpływało na skuteczność technik oblężniczych zastosowanych pod Alezją i co sprawiło, że ten system walk o zdobycie miast i zamków stał się popularny na tyle, by w zmienionych formach przetrwać długo, po upadku Imperium Rzymskiego. Swoją pracę chcę oprzeć na głównym tekście źródłowym jakim jest „O wojnie galijskiej”, dziele napisanym przez dowódcę walk w Galii, Gajusza Juliusza Cezara.
Tradycja rzymska umiejscawia nadanie ostatecznego kształtu rzymskiemu systemowi kultu bogów w VII wieku p.n.e., kiedy to bardzo silne były w Rzymie wszelkiego rodzaju wpływy etruskie (istnieją hipotezy, że Rzym został wtedy na jakiś czas wręcz wciągnięty do ligi miast etruskich, co zostało w jego tradycji potem zatarte). Za właściwego twórcę tego systemu, a także ściśle z nim związanego kalendarza uważano legendarnego Numę Pompiliusza, tajemniczego drugiego króla Rzymu.
W historii pryncypatu miały miejsce bunty ludności prowincji, z których większość miała niewielki zasięg i nie mogła trwale zagrozić bezpieczeństwu Imperium. Przykładem były walki w Afryce, gdzie w 17 n.e. przeciw władzy rzymskiej wystąpił Numidyjczyk Takfarinas, były żołnierz wojsk pomocniczych (auxiliów).
Wydawać by się mogło, że „pożyczka ” to termin powstały we współczesnych czasach. O ile to stwierdzenie jest prawdziwe, o tyle idea pożyczania ma swe początki w Starożytnym Rzymie. Brzmi niedorzecznie? Przekonaj się sam.
Starożytni Rzymianie stworzyli bardzo rozwiniętą kulturę. Podbili ogromne tereny i tam gdzie osiedlili wprowadzali swoje zwyczaje. Do dziś możemy podziwiać ich technologiczne osiągnięcia zachowane w postaci zabytków. Do ich największych osiągnięć z całą pewnością zaliczają się termy znane też, jako łaźnie. Były miejscem spotkań i licznych rozrywek. Jednakże ich najważniejszą funkcją było dbanie o higienę.
Schyłkowy okres Republiki rzymskiej obfitował w wiele gwałtownych konfliktów politycznych kończących się rozlewami krwi. Duży udział miewały w tym grupy ludzi, które w czasach nam współczesnych niewątpliwe zasłużyłyby sobie na miano bojówek politycznych.
