Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Państwo rzymskie istniało praktycznie przez XIII wieków, będąc przez ten czas wielokrotnie czynnikiem nadającym bieg historii. Postanowiłem więc, że historię starożytnego Rzymu opowiadać będę w poszczególnych artykułach niżej zawartych, które niekoniecznie zawsze dotyczyć będą Wiecznego Miasta.
Zachęcam do podsyłania artykułów oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Zaostrzające się konflikty z Kartaginą nie dawały nam o sobie zapomnieć… Wszystko zaczęło się niewinnie. Pamiętam jak dziś, znamienny rok, jak to Wy mówicie – 264 przed Waszą erą, kiedy to w obawie przez zbyt zuchwałym gospodarowaniem wojskami przez Kartagińczyków podczas konfliktu Sycylijczyków z Mamertynami wyruszyliśmy stłamsić ich idiotyczną brawurę.
O wojnach punickich każdy co nieco słyszał, każdy co nieco wie. Nazywano tak wojny Republiki Rzymskiej z Kartaginą, fenicką kolonią, która stała się odrębnym państwem. Kart Hadaszt (Nowe Miasto) było stolicą północnoafrykańskiego kraju. Kraju, który posiadł wielkie bogactwa, głównie dzięki wyśmienitej flocie oraz świetnie rozwiniętym handlem, bo w kupiectwie Punijczycy nie mieli sobie równych. Jednak dlaczego wojny Rzymu z Kartaginą nazywamy punickimi? Otóż dlatego, że po łacinie słowo Punicus oznaczało Kartagińczyka.
Legiony rzymskie i oddziały falangi stosowane najczęściej przez Greków i Macedończyków to bez wątpienia dwie najlepsze jednostki piechoty świata starożytnego. Obie miały swoje plusy i minusy, mocne i słabe strony.
Miliony turystów przyjeżdżają do Włoch oglądać i fotografować imponujące zabytki, będące pozostałością po starożytnych Pompejach i Rzymie. Jednak czasy republiki i cesarstwa rzymskiego to nie tylko piękne wille zamożnych patrycjuszy ale również „blokowiska” zapełnione biedotą.
W 55 roku p.n.e. – jak co roku – odbywały się wybory pretorów, urzędników sprawujących władzę sądowniczą. Wyborom przewodniczył konsul Pompejusz. Gdy po głosowaniu centurii prerogativa (przydzielano do niej losowo wyborców spośród obywateli rzymskich należących do pierwszej klasy majątkowej; często „ustawiali” oni wynik wyborów) stało się jasne, że wygra Marek Katon, przeciwnik Pompejusza, konsul nagle usłyszał grzmot.
W starożytnym Rzymie o psach pisano stosunkowo dużo i raczej pochlebnie. Było to zwierzę wszechobecne w kulturze i w życiu codziennym Rzymian i mieszkańców Imperium Romanum. Pisali o nim Pliniusz Starszy, Cyceron, Columella, Katon Starszy i wielu innych, mniej sławnych autorów.
Jeśli się mówi o Gajuszu Cezarze to negatywnie. Jest uważany za jednego z najgorszych o ile nie najgorszego cesarza rzymskiego. Ma opinię zdemoralizowanego do szpiku kości potwora. W tym artykule postaram się zniszczyć fałszywe przekonania i wydrzeć z trzewi historii całą prawdę.
Zwierzęta pełniły w życiu Rzymian najróżniejsze role. Na wstępie należy zwrócić uwagę na znaczenie zwierząt w religii rzymskiej. Wpływy etruskie spowodowały, że początkowo proste obrzędy religijne Rzymian komplikowały się coraz bardziej. Zaczęli oni starać się odgadywać zamiary bogów odczytując je ze zjawisk przyrody, z wnętrzności zwierząt składanych w ofierze, a zwłaszcza z wątroby, której barwa i kształt były różne u poszczególnych osobników. Próbowano odczytywać przyszłość z lotu i zachowania się ptaków (np. auspicje). Obserwowano lot sępów lub kruków i sposób w jaki poświęcone kury zbierały ziarno.
W czasach Republiki rzymski obywatel miał prawo (libertas) do ochrony swojego ciała od przymusu fizycznego, uwzględniającego zarówno kary cielesne jak i przemoc seksualną. Rzymskie społeczeństwo było typowo patriarchalne, a męskość oparta została za zasadzie rządzenia nie tylko samym sobą, ale i innymi osobami, zwłaszcza tymi, które pochodziły z niższego stanu.
Rok 31 p.n.e. rozpoczął nowy etap w dziejach państwa rzymskiego. Sukces Oktawiana, którego ukoronowanie nastąpiło w 27 roku p.n.e., stworzył nowy system polityczny – cesarstwo.
