Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Państwo rzymskie istniało praktycznie przez XIII wieków, będąc przez ten czas wielokrotnie czynnikiem nadającym bieg historii. Postanowiłem więc, że historię starożytnego Rzymu opowiadać będę w poszczególnych artykułach niżej zawartych, które niekoniecznie zawsze dotyczyć będą Wiecznego Miasta.
Zachęcam do podsyłania artykułów oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
W 55 roku p.n.e. – jak co roku – odbywały się wybory pretorów, urzędników sprawujących władzę sądowniczą. Wyborom przewodniczył konsul Pompejusz. Gdy po głosowaniu centurii prerogativa (przydzielano do niej losowo wyborców spośród obywateli rzymskich należących do pierwszej klasy majątkowej; często „ustawiali” oni wynik wyborów) stało się jasne, że wygra Marek Katon, przeciwnik Pompejusza, konsul nagle usłyszał grzmot.
W starożytnym Rzymie o psach pisano stosunkowo dużo i raczej pochlebnie. Było to zwierzę wszechobecne w kulturze i w życiu codziennym Rzymian i mieszkańców Imperium Romanum. Pisali o nim Pliniusz Starszy, Cyceron, Columella, Katon Starszy i wielu innych, mniej sławnych autorów.
Jeśli się mówi o Gajuszu Cezarze to negatywnie. Jest uważany za jednego z najgorszych o ile nie najgorszego cesarza rzymskiego. Ma opinię zdemoralizowanego do szpiku kości potwora. W tym artykule postaram się zniszczyć fałszywe przekonania i wydrzeć z trzewi historii całą prawdę.
Zwierzęta pełniły w życiu Rzymian najróżniejsze role. Na wstępie należy zwrócić uwagę na znaczenie zwierząt w religii rzymskiej. Wpływy etruskie spowodowały, że początkowo proste obrzędy religijne Rzymian komplikowały się coraz bardziej. Zaczęli oni starać się odgadywać zamiary bogów odczytując je ze zjawisk przyrody, z wnętrzności zwierząt składanych w ofierze, a zwłaszcza z wątroby, której barwa i kształt były różne u poszczególnych osobników. Próbowano odczytywać przyszłość z lotu i zachowania się ptaków (np. auspicje). Obserwowano lot sępów lub kruków i sposób w jaki poświęcone kury zbierały ziarno.
W czasach Republiki rzymski obywatel miał prawo (libertas) do ochrony swojego ciała od przymusu fizycznego, uwzględniającego zarówno kary cielesne jak i przemoc seksualną. Rzymskie społeczeństwo było typowo patriarchalne, a męskość oparta została za zasadzie rządzenia nie tylko samym sobą, ale i innymi osobami, zwłaszcza tymi, które pochodziły z niższego stanu.
Rok 31 p.n.e. rozpoczął nowy etap w dziejach państwa rzymskiego. Sukces Oktawiana, którego ukoronowanie nastąpiło w 27 roku p.n.e., stworzył nowy system polityczny – cesarstwo.
W 59 roku p.n.e. obyczaje w Republice Rzymskiej sięgnęły dna (a raczej bruku). Pewnego dnia konsul Bibulus został napadnięty w drodze na forum. Urzędnik oprócz ran fizycznych musiał leczyć urażoną dumę – ktoś „na jego głowę wywrócił kosz z brudami”. Co gorsza ucierpiała też powaga republiki: podczas napadu połamano fasces (rózgi) – oznaki władzy konsularnej. Ten sam los spotkał w następnym roku konsula Gabiniusa, który został na ulicy zaatakowany i pobity, jego fasces zniszczono, a towarzysząca mu świta poszła w rozsypkę.
Historia ciężkozbrojnej konnicy sięga najprawdopodobniej obszarów stepowych, gdzie rozwinęła się wśród koczowników Turkiestanu. Herodot, zwany „ojcem historii”, wspomina w swoim dziele o ciężkiej konnicy massageckiej walczącej w armii królów z dynastii achemenidzkiej. Ciężka jazda stanowiła podstawę potęgi militarnej Persów, a główną rolę odgrywała jazda medyjska.
W starożytnym Rzymie terminem „triumwirat” (od słowa trium viri – „trzech mężów”) określano kolegium złożone z trzech urzędników, wybieranych do wykonania pewnych zadań. Do historii Rzymu przeszły dwa takie spotkania. Oba miały miejsce w czasie tzw. kryzysu republiki rzymskiej i decydowały o podziale władzy między wpływowymi politykami. De facto były to porozumienia z pominięciem senatu, który tracił swoje prerogatywy.
Przekleństwa, obelgi, bluźnierstwa oraz wulgaryzmy nie są domeną wyłącznie współczesnego języka. W epoce antycznej potomkowie „wilczycy” używali w rozmowach, a rzadziej w utworach, słownictwo powszechnie uważane za nieprzyzwoite.
