Artykuły (Polityka i wydarzenia)

Dwa z najbardziej znanych i często powtarzanych aspektów zamachu na Cezara to liczba spiskowców zaangażowanych w spisek i liczba ran, jakie otrzymał. Większość starożytnych źródeł zgadza się, że było zaangażowanych około sześćdziesięciu spiskowców i że Cezar skończył z dwudziestoma trzema ranami kłutymi. W związku z tym nie jest niczym niezwykłym usłyszeć, że grupa senatorów zabiła Cezara lub że został zabity po tym, jak został dźgnięty nożem dwadzieścia trzy razy. Zazwyczaj starożytne źródła i współcześni pisarze grupują wszystkich zabójców, odnosząc się do zabójstwa Cezara jako do jednego zbiorowego działania, a jego śmierć była wynikiem wielu ran kłutych. Jednak rzeczywistość może być inna.

Historia świata obfituje w spotkania, a niekiedy nawet – w zderzenia – całkowicie odmiennych względem siebie cywilizacji. Najsłynniejsze bodaj przykłady takich interakcji stanowią kolonizacja i podbój tzw. Nowego Świata, czyli obu Ameryk przez Europejczyków, poczynając od samego końca XV w., inwazje koczowniczych Mongołów z w. XIII, sięgające aż po Europę Środkową i Bałkany, czy dalekie wyprawy wikingów na przełomie I i II tys., które zaprowadziły ich aż do Ameryki Północnej, gdzie natknęli się na tubylców, których poczęli określać mianem skraelingów.

Kiedy 476 roku do Konstantynopola przybyły delegacje z zachodu Europy, cesarz Zenon był świeżo po zakończonej wojnie domowej, która pozbawiła go władzy na ponad rok. Posłowie reprezentowali dwie skonfliktowane strony, jedni domagali się wsparcia Juliusza Neposa obalonego imperatora zachodu, drudzy prosili o uznanie władzy Odoakera i nadanie mu tytułu patrycjusza. Salomonowa decyzja Zenona zdecydowała o losach Europy, więc warto przyjrzeć się warunkom geopolitycznym i dynastycznym, jakie musiał rozważać cesarz.

Dzięki transformacjom w rzymskiej administracji, których dokonał Oktawian August za swojego panowania, imperium rzymskie mogło cieszyć się dwoma stuleciami relatywnego spokoju i dobrobytu, powszechnie znanego jako Pax Romana – „pokój rzymski”. Wielu historyków określa II wiek n.e jako złoty wiek imperium, ale nie do końca był to czas, który sprzyjałby każdemu, a zwłaszcza jeśli chodzi o władzę.

Marek Juniusz Brutus wydaje się być jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci świata starożytnego. Jego wizerunek został mocno zakorzeniony w literaturze, teatrze, kinie oraz szeroko rozumianej kulturze popularnej. W związku z tak dużą popularnością, wokół jego postaci narosło wiele mitów i nieporozumień. Można powiedzieć, że padł ofiarą swojej sławy, zarówno za życia i po śmierci.