Ciekawostki starożytnego Rzymu

Marek Tulliusz Cycero wsławił się wieloma wygranymi sprawami, mowami i powiedzeniami. Zapewne nie miał pojęcia, że to za sprawą jego bardzo oryginalnego, jak na Rzymianina, podejścia do zasobów naturalnych podległej mu prowincji dziś mógłby uchodzić za prekursora ochrony bioróżnorodności. Otóż Cycero nie miał w zbyt wielkim poważaniu gladiatorów i nieraz krytycznie wypowiadał się na temat angażowania w igrzyskach zwierząt. Oburzyła go między innymi masakra słoni podczas igrzysk urządzonych przez Pompejusza Wielkiego.

Antyczni Rzymianie mieli nieraz problem z określeniem po raz pierwszy widzianego stworzenia, które zostało przywiezione z kolejnego podboju. Dowodem na to są szczegółowe opisy, nastręczające autorom ewidentnie sporo trudności. Za przykład służyć może niezwykle obrazowy opis zwierzęcia sprowadzonego po raz pierwszy przez Cezara na potrzeby swego czterodniowego triumfu we wrześniu roku 46 p.n.e.

Rzymianie byli ciekawi świata. Podbite ziemie stanowiły nie tylko źródło surowców, żywności, czy taniej siły roboczej. Informacje o nowych zdobytych terytoriach stanowiły dowód tego, jak daleko sięga władza, czyli Imperium Rzymu. Zwycięzcy wodzowie przybywali z wieściami o podbitych ludach, ich zwyczajach, a także ciekawostkach przyrodniczych występujących na nowo zagarniętych ziemiach.

Cesarz Wespazjan był osobną niezwykle akuratną i oszczędną. Swoje cechy przełożył na życie publiczne. Zreformował finanse państwa, przede wszystkim wzmocnił skarb, który został mocno zrujnowany za Kaliguli i Nerona.

Antyczny Rzym znamy z pięknych willi i majestatycznych budowli, w których mieszkały elity państwa. Większość jednak społeczeństwa rzymskiego mieszkała w małych mieszkaniach, pojedynczych pokojach lub apartamentach bez jakichkolwiek udogodnień. Wodę nabierali z publicznych studni lub fontann zasilanych akweduktami. Z pewnością nie pobierano wody z rzek, gdyż zdawano sobie sprawę z ich silnego zanieczyszczenia.

Galla Placydia była rodzoną siostrą cesarza zachodniorzymskiego – Honoriusza. W 410 roku n.e. dostała się do niewoli Wizygotów, którzy dowodzeni przez króla Alaryka zdobyli i złupili Rzym. Będąc w niewoli towarzyszyła wojskom wizygockim w marszu na południe Półwyspu Apenińskiego, a potem do Galii. Alaryk okazywał jej szczególne względy, jednak dopiero jego następca – Ataulf – ożenił się z najlepszej krwi Rzymianką.

Julian Apostata panujący w latach 361-363 n.e. był wyjątkowym paradoksem w swoich czasach. Był to człowiek o ogromnej inteligencji, który powrócił do tradycyjnych wierzeń, i który chciał zmodyfikować je w zgodzie z duchem czasu. Mimo że nie przepadał za stale rozszerzającym się chrześcijaństwem, to nie prześladował Kościoła i jedynie chciał obniżyć jego rangę do jednego z wielu panujących w Imperium kultów. 

Piękna i pełna oddania miłość występowała także w świecie antycznych Rzymian. Do naszych czasów zachowały się dwa przekazy opowiadające o kobietach gotowych oddać swoje życie wraz z wybrankami.

Lucjusz Werginiusz Rufus był uosobieniem wiernego żołnierza i cnót starorzymskich. W latach 68-69 n.e., w czasie tzw. „Roku Czterech Cesarzy”,  kiedy był dowódcą wojsk Górnej Germanii, kilkukrotnie odrzucił ofiarowywaną mu przez wojsko purpurę.