Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Dominującymi językami Cesarstwa Rzymskiego była łacina i greka. Łacina występowała jako „język władzy” i była szeroko rozpowszechniona w Imperium, zwłaszcza w zachodnich prowincjach w wojsku i sądach. Greka z kolei była wyznacznikiem dobrego wykształcenia i urodzenia. Język ten dominował na wschodzie i był bardzo przydatny w misjach dyplomatycznych.
Sporus jest przykładem tragicznego losu niewolnika. Był on rzymskim niewolnikiem, który spodobał się cesarzowi Neronowi, gdyż przypominał mu zmarłą żonę Poppeę Sabinę. Neron kazał poddać chłopca kastracji i jesienią 66 roku n.e. podczas podróży cesarza po Grecji wziął z nim ślub.
Najdłuższym słowem łaciny klasycznej jest słowo subductisupercilicarptor [24 znaki], czyli „osoba krytykująca, unosząca brwi ku górze” – dosłownie terminem tym określano osobę niezwykle mocno krytykującą. Gelliusz (II wiek n.e.) wspomina także inne długie słowo w swoich „Nocach attyckich”, należące do ówczesnej nowomowy: trisaeclisenex, które dosłownie znaczy: „starzec żyjący przez trzy pokolenia”.
Antyczni Rzymianie traktowali niewolników jak rzeczy i do ich życia nie przykładali większej wagi. Marek Terencjusz Warron uważał niewolnika za narzędzie mówiące (instrumentum vocale). Ponadto sądził, że nie należy marnować pożywienia na chorych i niepracujących niewolników oraz, że nie powinni oni najadać się do syta.
Fotografia z początku lat 30. ukazująca pozostałości jednego z dwóch potężnych statków Kaliguli z jeziora Nemi (Nemorensis Lacus), które na polecenie Benito Mussoliniego zostało osuszone.
W 2012 roku na pozostałościach wału Hadriana zapalono pochodnie, aby uczcić 1600-lecie opuszczenia Brytanii (412 n.e.) przez Rzymian. W sumie było 500 punktów świetlnych. Podobne wydarzenie miało miejsce w 2010 roku.
Pliniusz Starszy pisał, że biały sok z sałaty studzi miłosny zapał, ale też obniża gorączkę, a także zwiększa objętość krwi. O jaką sałatę chodziło? Współcześni badacze odkryli, że była to zapewne tzw. sałata kompasowa (lactuca serriola) – dziko rosnąca roślina, przodek sałaty uprawnej, przypominająca bardziej mniszek lekarski niż znane nam krągłe warzywo.
Elian Klaudiusz, rzymski pisarz przedstawia walkę ichneumona (mangusta egipska, nazywana też szczurem faraona) z kobrą. Ichneumon nie rusza do ataku na przeciwnika bez rozwagi i pochopnie. Tak jak człowiek dopiero w pełnym rynsztunku może się bronić, podobnie ichneumon najpierw tarza się w błocie, aż pokryje go twarda skorupa, która służy mu za bezpieczną i szczelną ochronę. Jeżeli brakuje błota, obmywa się wodą i cały mokry zanurza się głęboko w piasek – dopiero wtedy rusza do walki.
Możliwe, że zwyczaje związane z obchodzeniem Walentynek nawiązują do starożytnego święta rzymskiego, zwanego Luperkaliami, obchodzonego 15 lutego ku czci bożka Fauna lub pierwotnie staroitalskiego boga pasterzy Luperkusa, który chronił ich stada przed wilkami.
