Co pili gladiatorzy?
Rzymscy gladiatorzy jako napój energetyczny prawdopodobnie pili napój z octu, wody i popiołu roślinnego – do takich wniosków doszli naukowcy badający szczątki wojowników z Efezu (współczesna Turcja), które odkryto w roku 1933.
Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Ciekawostki starożytnego Rzymu
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Infamia dla gladiatora
Wedle rzymskich pojęć każda osoba biorąca udział w walkach gladiatorów była obłożona infamią, czyli utratą czci. Wiązało się to z pozbawieniem większości praw publicznych, ograniczeniem zdolności prawnej, pozbawieniem ochrony prawnej (można było zastosować np. tortury). W sensie zatem prawnym każdy gladiator (z bardzo małymi wyjątkami) był na marginesie społeczeństwa rzymskiego.
O Lucjuszu Licyniuszu Lukullusie
Lucjusz Licyniusz Lukullus (117 – 56 p.n.e.), postać nieco zapomniana. Żył w ciekawych czasach, przez co zachowało się o nim sporo wzmianek u różnych autorów. Wielki wódz, a zarazem osoba która nie potrafiła zjednać żołnierzy. Tak charakteryzował go Kasjusz Dion w swojej „Historii rzymskiej”:
Aquilifer, czyli chorąży rzymski
Aquilifer, czyli chorąży rzymski dzierżący orła należał do grona legionowych podoficerów (principales) i przysługiwał mu podwójny żołd (duplicarius). Cieszył się ogromnym prestiżem i należał do najlepiej chronionych osób w legionie podczas bitwy. Nie tylko niósł najświętszy znak legionu, którego utrata była największym dyshonorem dla jednostki i w pewnej mierze całego Rzymu, ale też prawdopodobnie trzymał pieczę nad kasą legionu. Z tego powodu żołnierze otaczali go szczególną ochroną.
Kolonie rzymskie i latyńskie
Obok kolonii rzymskich będących węzłami strategicznymi, których mieszkańcy byli pełnoprawnymi obywatelami rzymskimi, zakładano tzw. kolonie latyńskie, których mieszkańcy nie posiadali pełni praw politycznych. Kolonie latyńskie posiadały autonomię i zobowiązane były dostarczać Rzymowi kontyngent wojskowy w czasie wojny.
Eneasz był bardzo popularny
Eneasz stał się niezwykle popularną postacią za czasów pierwszych cesarzy rzymskich (to jest, w I wieku p.n.e. – I n.e.) co wynikało zapewne z tego, że ród Juliuszów, którego członkiem był Cezar, również miał wywodzić się od Afrodyty.
Płaskorzeźba z Hermesem
Płaskorzeźba rzymska wykonana została prawdopodobniej około I wieku n.e. Przedstawia Hermesa (Merkurego w rzymskim panteonie bogów), na co wskazuje poselska laska, niewidoczna na zdjęciu powyżej. Wykonano ją w tak zwanym stylu archaistycznym – świadomie imitującym dzieła greckiej epoki archaicznej (ok. 800-480 p.n.e.).
Bachus i Chrystus
Pierwsi chrześcijanie chcąc zdobyć jak najszerszą rzeszę wyznawców oraz ukryć się przed prześladowaniami władz starali się znaleźć dla osoby Chrystusa odpowiednik w pogańskiej kulturze. Okazało się, że najwięcej podobieństw znaleźć można u Bachusa, boga dzikiej natury, winnej latorośli i wina, który w kulturze rzymskiej pojawił się stosunkowo późno. Obaj bogowie za młodu przedstawiani byli kobieco i młodo.
Suovetaurilia – złożenie w ofierze
W antycznym Rzymie praktykowano rytuał suovetaurilia polegający na składaniu w ofierze bogowi wojny, Marsowi świni (sus), owcy (ovis) oraz byka (taurus). W ten sposób chciano zyskać jego wsparcie i oczyszczenie ziemi – tzw. lustratio.
Wegetariańska dieta gladiatorów
Dieta gladiatorów była głównie, według dzisiejszych standardów, wegetariańska. Podstawą diety była bób i zboża, skąd bierze się nawet potoczne określenie gladiatorów – hordearii, czyli „jedzący jęczmień”. Dieta ta które była bogata w węglowodany.
