Wojny rzymskie

Po klęsce Macedonii w drugiej wojnie macedońskiej, Etolowie wdali się w spór z Rzymianami, gdyż nie byli zadowoleni z warunków traktatu pokojowego, który narzucono Macedonii. To doprowadziło do wojny etolskiej.

Kiedy Juliusz Cezar został zamordowany w 44 p.n.e., Rzym ogarnęła po raz kolejny wojna domowa. W tym czasie zawarto także tzw. II triumwirat.

W roku 58 n.e. doszło rywalizacji między Rzymianami a Partami o wpływy w Armenii. W rezultacie wybuchła wojna rzymsko-partyjska (58–63 n.e.).

Wojny dackie były to dwie kampanie wojenne cesarza Trajana mające miejsce w 101-102 oraz 105-106 roku n.e. W ich wyniku powstał rzymska prowincja Dacja.

W 43 roku n.e. nowo obrany cesarz Klaudiusz chcąc zalegalizować swoje rządy rozpoczął inwazję na niepodbitą Brytanię. Brytanię uważano ponadto za krainę szczególnie atrakcyjną, ze względu na liczne kopalnie i wielu niewolników. Głównym dowódcą operacji był był Aulus Plaucjusz.

Po tym jak Partów zastąpiła dynastia Sasanidów w 224 roku n.e. walki na wschodzie rzymskiego Imperium niezwykle się wzmogły.

Konflikty między Rzymem i Partami zaczęły się w 53 p.n.e., kiedy do Mezopotamii wkroczyły legiony rzymskie dowodzone przez wodza Marka Krassusa.

Wojny markomańskie były to walki pomiędzy Cesarstwem rzymskim a plemionami germańskimi w strefie limesu środkowo-dunajskiego w latach 167-180 n.e.

Wojny toczone przez Imperium Rzymskie na wschodzie do 117 roku n.e.

Powstanie Bar-Kochby było to trzecie powstanie żydowskie przeciwko rzymskiemu panowaniu mające miejsce w latach 132-135 n.e.