Artykuły (Polityka i wydarzenia)

Już od początków swego istnienia państwo rzymskie konsekwentnie poszerzało stan posiadania kosztem sąsiadów. Ziemie pokonanych przeciwników były rozdzielane między rzymskich i latyńskich farmerów. Jednakże wraz z opanowaniem Italii i przyłączeniem nowych prowincji charakter kolonizacji podbitych terytoriów uległ zmianie. Rozpoczął się okres ożywionych kontaktów handlowych z ludami podbitymi i ziemiami spoza Imperium, którym towarzyszył exodus Rzymian i Italików poza Półwysep Apeniński.

Filip V po zakończeniu I wojny macedońskiej skierował swoją uwagę na wschód. Zawarłszy sojusz z Seleucydą Antiochem III, rozpoczął działania wojenne w Azji Mniejszej i na wyspach Morza Egejskiego z nadzieją opanowania posiadłości Ptolemeuszy.

Wielu z nas niejednokrotnie dochodziło do wniosku, że gdyby miało się odpowiednie „znajomości” pewne sprawy załatwiło by się od ręki… albo, gdybym miał dobre plecy inaczej wszystko by się potoczyło… Takie „znajomości” i takie „plecy” miała drogi czytelniku Urgulania – rzymska arystokratka z czasów panowania cesarzy Augusta i Tyberiusza.

W historii pryncypatu miały miejsce bunty ludności prowincji, z których większość miała niewielki zasięg i nie mogła trwale zagrozić bezpieczeństwu Imperium. Przykładem były walki w Afryce, gdzie w 17 n.e. przeciw władzy rzymskiej wystąpił Numidyjczyk Takfarinas, były żołnierz wojsk pomocniczych (auxiliów).

Schyłkowy okres Republiki rzymskiej obfitował w wiele gwałtownych konfliktów politycznych kończących się rozlewami krwi. Duży udział miewały w tym grupy ludzi, które w czasach nam współczesnych niewątpliwe zasłużyłyby sobie na miano bojówek politycznych.

Rok 193 n.e. znany jest w historii starożytnego Rzymu jako tzw. Rok Pięciu Cesarzy, ponieważ w trakcie tych 365 dni aż pięciu pretendentów rościło sobie prawo do tronu. Rok ten przyniósł również ostatecznie upadek dotychczasowej dynastii – Antoninów (96 – 192 n.e.) oraz zapoczątkował czteroletni okres wojen domowych (193 – 197 n.e.), które ostatecznie zakończyły się zwycięstwem Septymiusza Sewera.

III wiek p.n.e. obfitował w wojny Rzymu z innymi państwami w basenie Morza Śródziemnego. Koniec I wojny punickiej, w efekcie której okrojono znacząco imperium punickie, doprowadził do rozgoryczenia części elit Kartaginy traktatem pokojowym i jej ekspansji w Hiszpanii. Wynikły stąd konflikt z Rzymem zmienił kształt relacji republiki nadtybrzańskiej z innymi skonfliktowanymi z nią państwami, takimi jak Macedonia. Druzgocące klęski zadane przez Hannibala legionom ośmieliły władcę tego kraju do szukania politycznych korzyści w sojuszu z triumfującą Kartaginą.

Łacińska terminologia przez latro rozumie rozbójnika i bandytę, zaś rozboje i bandytyzm jako takie nazywano latrocinium. W części świata rzymskiego, gdzie powszechna była grecka koine, odpowiednimi terminami było lestes oraz lesteia. Terminy te kojarzą nam się plastycznie i obrazowo z widokiem kudłatego, często brudnego zbójcy, który zakłóca porządek prawny. Jak się jednak okazuje, latrones to nie tylko bandyci jako tacy, zaś latrocinium to pojęcie bardziej skomplikowane niż może się na początku wydawać. Przyjrzyjmy się temu wszystkiemu bliżej.

Budowę okrętu rozpoczynano od skonstruowania poszycia kadłuba z desek, zazwyczaj sosnowych. Następnie wewnątrz umieszczano lekki szkielet, a całą konstrukcję wzmacniano grubymi linami. Deski łączono specjalnie wyciosanymi czopami bądź wpustami, praktycznie nie używano gwoździ i innych metalowych łączników.