Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Państwo rzymskie istniało praktycznie przez XIII wieków, będąc przez ten czas wielokrotnie czynnikiem nadającym bieg historii. Postanowiłem więc, że historię starożytnego Rzymu opowiadać będę w poszczególnych artykułach niżej zawartych, które niekoniecznie zawsze dotyczyć będą Wiecznego Miasta.
Zachęcam do podsyłania artykułów oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Gry wykorzystujące różnego rodzaju drobne przedmioty, takie jak m.in. astragale czy kostki, cieszyły się wśród starożytnych Rzymian dużą popularnością, co potwierdzają w pewnym zakresie znaleziska archeologiczne. Jak się jednak okazuje, kostka kostce nierówna – rzymskie przybory do gier przybierały zróżnicowane, czasem wręcz zaskakujące formy, nie zawsze podobne do tych, które znamy współcześnie.
Dzieje antycznego Rzymu są najbardziej znaną współcześnie częścią świata starożytnego. Najczęściej kojarzą się one nam z wielkim imperium, licznymi podbojami, republiką i cesarstwem. Myśląc o wiecznym mieście, najczęściej mamy przed oczyma uzbrojonych legionistów, Nerona czy Koloseum.
Niemal każde dziecko uczyło się trudnej sztuki oszczędzania na przykładzie skarbonek. Przybierają one rozmaite kształty i rozmiary – ta najbardziej znana to poczciwa „świnka skarbonka”.
Antyczny Rzym od początków swojego istnienia składał się z dwóch warstw społecznych – patrycjuszy oraz plebejuszy; odpowiednio stanu wyższego i niższego. Brak wpływu na decyzje państwa oraz wykorzystywanie plebsu przez patrycjuszy doprowadziło do tzw. secesji plebejuszy, która miała miejsce w historii Rzymu pięć razy.
Według przekazów antycznych eliksiry miłosne występowały w Rzymie. Były jednak źle odbierane, ponieważ mogły stanowić zagrożenie dla życia człowieka. Ich użycie było zakazane w starożytnej Ustawie Dwunastu Tablic (V wiek p.n.e.), a później w ustawie Korneliusza Sulli przeciwko nożownikom i trucicielom (Lex Cornelia de sicariis et veneficis) ogłoszonej w 81 roku p.n.e., gdzie użycie magicznych mikstur było karane śmiercią.
Sądzono, że pierścienie zostały wprowadzone do Rzymu przez Sabinów. Florus1 stwierdza, że zostały one sprowadzone z Etrurii. Ale niezależnie od tego, w jakim czasie pierścienie stały się popularne w Rzymie, początkowo były one wykonywane tylko z żelaza i były przeznaczone do tego samego celu, co w Grecji, a mianowicie do pieczętowania. Co więcej, każdy wolny Rzymianin miał prawo nosić taki pierścień.
Germania, jedno z mniejszych dzieł Tacyta, napisana prawdopodobnie w latach 98-99 n.e. zawiera wiele szczegółowych informacji na temat wyglądu, życia codziennego, zwyczajów i religii Germanów. Szczególnie interesujący wydaje się zamieszczony tam opis małżeństw, które Tacyt stawia jako wzór dla współczesnych mu, zepsutych zbytkiem obywateli Imperium Romanum.
Począwszy od założenia państwa – miasta, ojciec rodziny dysponował szeroką, wręcz nieograniczoną władzą w odniesieniu do swojej rodziny – w jego rękach pozostawało w sensie dosłownym, życie potomstwa. Miał on prawo nie przyjąć do rodziny dziecka bez względu na jego płeć, nawet jeżeli było zdrowe. Prawo XII Tablic przyjęte w początkowej fazie republiki (450 r. p.n.e.) nakazywało wręcz eliminację chorych lub słabych dzieci: „Dziecko, które urodzi się zniekształcone, ma zostać szybko zabite”. (Tablica IV).
Udomowione koty przybyły do Rzymu ze starożytnego Egiptu. Ze względu na stosunkowo późny podbój Egiptu przez Rzymian kot egipski pojawił się późno w Europie.
Starożytni Rzymianie stworzyli bardzo rozwiniętą kulturę. Podbili ogromne tereny i tam gdzie osiedlili wprowadzali swoje zwyczaje. Do dziś możemy podziwiać ich technologiczne osiągnięcia zachowane w postaci zabytków. Do ich największych osiągnięć z całą pewnością zaliczają się termy znane też, jako łaźnie. Były miejscem spotkań i licznych rozrywek. Jednakże ich najważniejszą funkcją było dbanie o higienę.
