Bitwa pod Gergowią
(52 p.n.e.)
Bitwa pod Gergowią (52 p.n.e.) odbyła się między armią rzymską dowodzoną przez Juliusza Cezara, a powstańczą armią galijską pod wodzą Wercyngetoryksa.
Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Bitwy starożytnego Rzymu
Starożytny Rzym, państwo prowadzące intensywną ekspansję, toczyło wiele wojen. Doskonale wyćwiczone i uzbrojone wojska rzymskie, dowodzone przez genialnych strategów potrafiły rozprawić się z nawet dwukrotnie silniejszymi wojskami przeciwnika. Zdarzały się jednak oczywiście i porażki, jak Kanny czy Las Teutoburski.
Swój mocarstwowy status wojska rzymskie potwierdziły już na początku II wieku p.n.e. masakrując w 197 roku p.n.e. pod Kynoskefalaj w Tesalii armię macedońską. Siedem lat później pod Magnezją w Azji Mniejszej rzymskie legiony pokonały wojska Seleucydów, pierwszej potęgi świata helleńskiego, udowadniając, że są najlepszą armią w regionie. Kres potęgi legionów zaczął się objawiać w III wieku n.e. Ostatecznie „germanizacja” armii rzymskiej i utrata wartości bojowej doprowadziły do upadku państwa i wojska rzymskiego.
Bitwa pod Alezją
(wrzesień 52 p.n.e.)
Bitwa pod Alezją (52 p.n.e.) była kolejnym dowodem na to, że Juliusz Cezar był wybitnym wodzem. Pod Alezją musiał zmierzyć się z jednoczesnymi atakami oblężonych oddziałów Wercyngetoryksa oraz armii Galów idącym im na odsiecz. Działania legionów pod Alezją stanowią największą w starożytności operację oblężniczą
Oblężenie Brundyzjum
(49 p.n.e.)
W 49 roku p.n.e. Juliusz Cezar obległ wojska Pompejusza i jego samego w Brundyzjum, na południu Italii. Gnejusz Pompejusz potrzebował swoich statków, aby móc się ewakuować na Półwysep Bałkański.
Bitwa pod Farsalos
(9 sierpnia 48 p.n.e.)
Bitwa pod Farsalos (48 p.n.e.) miała miejsce między wojskami Cezara i Pompejusza. Bitwa zadecydowała o zwycięstwie Cezara w wojnie domowej.
Bitwa pod Dyrrachium
(48 p.n.e.)
Nawet największym z geniuszy strategii do wygranej potrzebna jest garść szczęścia. Gajusz Juliusz Cezar, który do dziś uchodzi za jednego z największych wodzów w historii, nie był niezwyciężony. W pewnym momencie wojny domowej przeciw Pompejuszowi, Cezara od porażki uratował właściwie tylko cudowny zbieg okoliczności. Jak to możliwe, że ów “bóg wojny” znalazł się o włos od tragedii? Jaka decyzja uratowała go w ostatniej chwili?
Bitwa pod Zelą
(47 p.n.e.)
Bitwa pod Zelą (47 p.n.e.) odbyła się w trakcie zmagań Rzymian z królem Pontu Farnakesem II. Ostatecznie Cezar odniósł istotne zwycięstwo, a cała kampania trwała 5 dni.
Bitwa pod Ruspiną i Thapsus
(46 p.n.e.)
Bitwa pod Ruspiną i Thapsus (46 p.n.e.) były kolejnymi etapami wojny domowej, mającymi kluczowy wpływ na dalsze dzieje Republiki Rzymskiej. Bitwa pod Ruspiną niemal nie zakończyła się zgubą Cezara, a starcie pod Thapsus przyniosło finalnie zgubę wielu oficerom i przywódcom pompejan (m.in. Katonowi Młodszemu).
Bitwa pod Filippi
(3 i 23 października 42 p.n.e.)
Bitwa pod Filippi były to tak naprawdę dwa starcia w roku 42 p.n.e., we wschodniej Macedonii, w których to zwyciężyły połączone siły Marka Antoniusza i Gajusza Oktawiana, przeciwko Kasjuszowi Longinusowi oraz Markowi Brutusowi. Bitwa zakończyła życie morderców Cezara i chwilowo ustabilizowała sytuację w ogarniętym wojną domową państwie.
Bitwa pod Mundą
(45 p.n.e.)
Bitwa pod Mundą (45 p.n.e.) była ostatnim epizodem wojny między Rzymianami. Ostatecznie ugruntowana została bezwzględna dominacja Cezara w polityce rzymskiej, a opozycja antycezariańska właściwie zniknęła.
Bitwa pod Akcjum
(2 września 31 p.n.e.)
Bitwa pod Akcjum (31 p.n.e.) była decydującym starciem w wojnie domowej między Oktawianem a Antoniuszem i wspierającą go egipską królową Kleopatrą. Bitwa rozegrała się u ujścia Zatoki Ambrakijskiej.
