Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Starożytny Rzym, państwo prowadzące intensywną ekspansję, toczyło wiele wojen. Doskonale wyćwiczone i uzbrojone wojska rzymskie, dowodzone przez genialnych strategów potrafiły rozprawić się z nawet dwukrotnie silniejszymi wojskami przeciwnika. Zdarzały się jednak oczywiście i porażki, jak Kanny czy Las Teutoburski.
Swój mocarstwowy status wojska rzymskie potwierdziły już na początku II wieku p.n.e. masakrując w 197 roku p.n.e. pod Kynoskefalaj w Tesalii armię macedońską. Siedem lat później pod Magnezją w Azji Mniejszej rzymskie legiony pokonały wojska Seleucydów, pierwszej potęgi świata helleńskiego, udowadniając, że są najlepszą armią w regionie. Kres potęgi legionów zaczął się objawiać w III wieku n.e. Ostatecznie „germanizacja” armii rzymskiej i utrata wartości bojowej doprowadziły do upadku państwa i wojska rzymskiego.
(198 p.n.e.)
Bitwa w wąwozie Aoi Stena (198 p.n.e.) jest kolejnym starciem charakterystycznym dla wojen na hellenistycznym Wschodzie. Po pokonaniu Kartaginy Rzymianie od razu zwrócili oczy na hellenistyczny Wschód. Bezpośrednią przyczyną interwencji był apel ze strony Rodos i Pergamonu, obawiających się wpływów Macedonii. Rzymskie wojska wyparły oddziały macedońskie z wąwozu i zmusiły je do wycofania się.
(19 października 202 p.n.e.)
Bitwa pod Zamą (202 p.n.e.) była wielkim zwycięstwem Scypiona Afrykańskiego nad Hannibalem, które przesądziło o klęsce Kartaginy w II wojnie punickiej. Rzymski wódz wykorzystał genialną taktykę, która pozwoliła mu wykluczyć z walki najgroźniejszą broń Hannibala - słonie bojowe.
(203 p.n.e.)
Walki II wojny punickiej trwały już ponad dekadę. Szala zwycięstwa przechylała się na stronę rzymską. W Italii po pierwszych zwycięstwach Hannibal uwikłał się w żmudne walki, których nie mógł wygrać. W Hiszpanii i na Sycylii Rzymianie pokonali Punijczyków. Aby pomyślnie doprowadzić do końca wojny, Synowie Wilczycy musieli zaatakować Kartaginę na jej terytorium.
(206 p.n.e.)
W 206 r. p.n.e. na polach południowo-wschodniej Hiszpanii w okolicach dzisiejszego miasteczka Alcalá del Río położonego 14 km na północ od Sewilli rozegrała się najbardziej błyskotliwa manewrowo bitwa drugiej wojny punickiej - bitwa pod Ilipą.
(22 czerwca 207 p.n.e.)
Bitwa nad rzeką Metaurus (207 p.n.e.) była punktem zwrotnym w drugiej wojnie punickiej, toczonej w Italii. Po pogromie armii Hazdrubala, Hannibal musiał zrezygnować z dalszych walk na Półwyspie Apenińskim.
(209 p.n.e.)
Zdobycie Nowej Kartaginy (209 p.n.e.) było wielkim sukcesem armii rzymskiej pod dowództwem Scypiona Afrykańskiego, w trakcie II wojny punickiej. Rzym po serii porażek odzyskał wiarę we własne siły i udowodnił determinację.
(208 p.n.e.)
Bitwa pod Baeculą (208 p.n.e.) była kolejnym zwycięstwem Scypiona Afrykańskiego nad wojskami Kartaginy w Hiszpanii. Bitwa miała znaczenie dla dalszego rozwoju rzymskiej sztuki wojennej. Scypio skopiował taktykę Hannibala, umieszczając na skrzydłach silniejsze oddziały, centrum pozostawiając lekkozbrojnej piechocie.
(2 sierpnia 216 p.n.e.)
Bitwa pod Kannami (216 p.n.e.) była największą porażką wojsk rzymskich w historii. Manewr kanneński był nowatorskim rozwiązaniem Hannibala, wodza Kartaginy.
(21 czerwca 217 p.n.e.)
Bitwa nad Jeziorem Trazymeńskim była drugim zwycięstwem Hannibala nad Rzymianami w II wojnie punickiej. Zasadzka doprowadziła do ogromnej rzezi Rzymian. Ponoć pobliski strumyk doprowadzający wodę do jeziora, z powodu wymieszania się dużej ilości krwi, nazwano Sanguineto, czyli „Krwawa Rzeka”.
(grudzień 218 p.n.e.)
Bitwa nad Trebią (218 p.n.e.) była pierwszym wielkim starciem między Kartaginą a Rzymem w II wojnie punickiej. Wojska Republiki zostały całkowicie pokonane przez armię Hannibala. W tej bitwie Hannibal zastosował po raz pierwszy taktykę, która przyniosła mu wielkie zwycięstwo pod Kannami.
