Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
W antycznym Rzymie urodzenie się z zakrzywionym nosem uważane było za oznakę przywództwa. Rzymianie postrzegali osobę z „orlim nosem” za piękną i godną. Określano je jako nosy akwilinowe; nazwa pochodzi od wyrazu aquilinus („orli”).
Po śmierci Juliusza Cezara, w 44 roku p.n.e., Marek Antoniusz wpadł na pomysł, żeby uhonorować zmarłego władcę i jego imieniem nazwać siódmy dziś miesiąc roku. W ten sposób powstał łaciński Julius, francuski Juillet i angielski July, czyli po prostu lipiec (u nas nazwa ta pochodzi od kwitnących latem lip).
W świecie greckim i rzymskim fallus (phallus) był powszechnie stosowany. Wszechobecność fallusa oznaczała też częściowe jego odarcie z seksualności. Nosiły go na szyi dzieci, widniał na płaskorzeźbach, zdobiono nim lampki, biżuterię i naczynia, służył jako amulet, symbol religijny i obiekt żartów.
Mężczyźni nie byli jedynymi, którzy walczyli na arenach rzymskich amfiteatrów. Rzymianie szkolili do walki na arenie także kobiety. Były to tzw. gladiatrices, które w dużej części stanowione były przez ochotniczki. Ich udział w walkach na arenie starał się senat ograniczyć do minimum lub całkowicie zakazać. W roku 19 n.e. przyjęto nawet prawo Tabula Larinas, które zakładało, że niedozwolone jest werbowanie do walki na arenie córek, wnuczek i prawnuczek senatorów oraz ekwitów. Nowe prawo wynikało z faktu, iż do walki garnęły się w dużych ilościach kobiety z dobrze sytuowanych rodzin.
Rzymianie byli niezwykle przywiązani do swoich psów czy kotów. Niektóre psy posiadały specjalne medaliki, na których grawerowano instrukcję postępowania z zagubionym zwierzęciem.
Gdyby nie średniowieczni mnisi i kopiści, wiele ważnych dzieł antycznych nie przetrwałoby do naszych czasów. Wydajność pracy kopisty wynosiła 3-6 kart formatu in quarto dziennie – w Quarto w typografii to arkusz papieru dwukrotnie złożony, który tworzy cztery karty i osiem stronic. Na przepisanie np. „Biblii” trzeba było roku. Kopista mógł przepisać 40 dzieł w ciągu życia.
Rzymianki smarowały twarze ołowianą pastą, która wybielała im skórę (niezwykle modna była bladość). Ołów było często wykorzystywany także jako słodzik oraz konserwant żywności. Uważa się, że używanie dużej ilości tzw. defrutum (słodkie wino) źle wpływało na zdrowie Rzymian. Należy jednak wspomnieć, że w starożytności nikt nie wiedział o szkodliwym znaczeniu tego pierwiastka.
Bunt niewolników pod wodzą Spartakusa, w latach 73-71 p.n.e., został ostatecznie zdławiony przez Marka Krassusa i częściowo Pompejusza. Było to największe powstanie niewolników w starożytnym Rzymie. Większość powstańców zginęła w bezpośrednich walkach. Jednak sześć tysięcy jeńców, pochwyconych przez legiony Krassusa, ukrzyżowano na drodze apijskiej od Rzymu do Kapui, gdzie bunt się rozpoczął.
Wąż był często ukazywany w sztuce rzymskiej i biżuterii. Według rzymskich wierzeń utrzymywał on pieczę nad pomyślnością rodziny.
Obok walk gladiatorskich, Rzymianie kochali się także w wyścigach rydwanów. Kibice dzielili się na określone frakcje (factiones), zależnie od kolorów. W Rzymie klasycznie wyróżniano cztery takie fankluby: czerwoni (russata), zieloni (prasina), biali (albata) i niebiescy (veneta).
