Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Ośle mleko i zmielone muszle ślimaków były najlepiej sprzedającymi się balsamami w starożytnym Rzymie. O skutecznym działaniu oślego mleka wspomina już Hipokrates (460-370 p.n.e.). Pliniusz Starszy wspominał z kolei o leczniczych właściwościach mleka.
Stolica Cesarstwa Rzymskiego w 14 roku n.e. liczyła ponad 750.000 mieszkańców, co stanowiło dziesiątą cześć całej populacji Italii. Liczba mieszkańców Rzymu wzrosła do ponad miliona pod koniec II wieku n.e. Liczba ta została osiągnięta przez zachodnie miasta dopiero w XIX wieku.
W I wieku p.n.e. rzymski poeta Gajusz Waleriusz Katullus (ok. 84 – ok. 54 p.n.e.) napisał poemat, który został zaadresowany do dwóch krytyków jego twórczości: innego poety Marka Furiusza Bibaculusa i senatora Marka Aureliusza Kotty Maksymusa Messalinusa. Utwór był na tyle wulgarny i obsceniczny, że nie przetłumaczono go z łaciny aż do XX wieku.
Trzecia żona cesarza Klaudiusza, Waleria Messalina, była nimfomanką. Według przekazów rzymskich historyków, pewnego razu zdecydowała się na zawody z zawodową prostytutką. Kobiety rywalizować miały w kwestii, która będzie w stanie posiąść więcej kochanków jednej nocy. Ponoć wygrać miała Messalina, która uprawiała miłość z 150 mężczyznami.
Kolor purpurowy był zarezerwowany jedynie dla cesarza i senatorów, a wszelki obnoszenie się z tym kolorem oznaczało zdradę. Barwnik ten osiągano z jadu rozkolców (Murex).
Leworęczni Rzymianie uważani byli za pechowych i niegodnych zaufania. Warto dodać z kolei, że leworęczni gladiatorzy uważani byli za „specjalny element” widowiska.
W czasie pogrzebu bogatego Rzymianina niewolnicy musieli ze sobą walczyć. Postępowano tak, gdyż uważano że krew uspokaja bogów, a widowisko odpręża umartwioną rodzinę. Zwyczaj taki zapoczątkował ród Juniuszów, kiedy w 264 roku p.n.e. zmarł członek rodziny, Decymus Brutus. Zaaranżowano wówczas walkę trzech par wojowników.
Bogaci Rzymianie organizowali niezwykle dekadenckie i ekstrawaganckie uczty, które trwały godzinami. Nie mogąc już przełknąć kolejnych potraw, niewolnicy drażnili ich podniebienie piórem, by ci następnie mogli zwymiotować zawartość żołądka. W ten sposób mogli dalej uczestniczyć w zabawie.
Gladiatorzy cieszyli się ogromną popularnością, a w związku z tym i powodzeniem wśród kobiet. Dochodziło nawet do takich sytuacji, że pot rzymskich gladiatorów był mieszany z brudem i oliwą z oliwek zdrapywaną ze skóry za pomocą specjalnego narzędzia strigil, a następnie sprzedawany w fiolkach, jako afrodyzjak.
