Antyczny Rzym po dziś jawi się nam jako świat wyuzdany, pełen golizny i zboczenia. Nieprzypadkowo duży wpływ na wyrobienie takiej opinii mieli nierzadko cesarze, dysponujący nieograniczoną władzą, oraz ich rodzina. Poniżej 10 skandali seksualnych, które wstrząsnęły Rzymem.
I. Cesarzowa Messalina nimfomanką
Trzecia żona cesarza Klaudiusza, Waleria Messalina, była nimfomanką. Według przekazów rzymskich historyków, pewnego razu zdecydowała się na zawody z zawodową prostytutką. Kobiety rywalizować miały w kwestii, która będzie w stanie posiąść więcej kochanków jednej nocy. Ponoć wygrać miała Messalina, która uprawiała miłość z 150 mężczyznami.
Dodatkowo cesarzowa mimo zawartego małżeństwa z cesarzem Klaudiuszem zdecydowała się wyjść za mąż za senatora Gajusza Syliusza. Tego było już za wiele i Klaudiusz wydał rozkaz zabicia swojej „uległej” żony.
II. Kaligula i jego „romanse”
Cesarz Kaligula został przez potomnych zapamiętany jako jeden z najgorszych i perwersyjnych władców Cesarstwa Rzymskiego. Jeśli wierzyć przekazom historyków starożytności poza terrorem władca wyróżniał się niezwykle dziwnym poczuciem humoru i kontrowersyjnymi „romansami”.
Oktawian August, jego pradziadek, z pewnością byłby w szoku, gdyby zobaczył co też Kaligula wyprawia. W czasie swoich rządów żył w oficjalnym konkubinacie z własnymi rodzonymi siostrami. Ponadto bardzo często pozwalał sobie na obcowanie z kobietami zamężnymi i to przy wiedzy ich mężów. Znamy przekaz mówiący, że cesarz zaszczycił swoją obecnością Gajusza Pizona i Liwię Orestyllię podczas zaślubin. Po całej ceremonii Kaligula udał się ze świeżą małżonką Pizona do swoich komnat, by potem powrócić i oznajmić, że zawarł związek małżeński na wzór Romulusa, który według legendy miał zlecić porwanie Sabinek do Rzymu.
Zaledwie po kilku dniach cesarz rozwiódł się z Liwią, gdyż jego uwagę przykuła piękna Lolia Paulina. Był tak oczarowany jej urodą, że wezwał ją i męża do Rzymu i kazał się im rozwieść. Małżeństwo Kaliguli i Pauliny trwało jedynie kilka tygodni; cesarz jak wcześniej rozwiódł się i pod karą śmierci zakazał jej uprawiania miłości z innymi mężczyznami. Ostatecznie Kaligula poślubił Cezonię, córkę piekarza, która była według zwyczaju była zbyt niskiego urodzenia, by zostać cesarzową.
Poza „oficjalnymi” relacjami Kaligula pozwalał sobie na folgowanie z zamężnymi kobietami na ucztach. W czasie bankietów uprowadzał na bok żony, by po jakimś czasie wracać jakby nigdy nic do stołu, przy którym czekali ich mężowie.
III. Cezar królową Nikomedesa
Juliusz Cezar, zgodnie z przekazem Swetoniusza, przez całe swoje życie musiał radzić sobie z niesmacznymi żartami na swój temat. Komentarze te wiązały się z niechlubną przygodą, mającego ledwie ponad dwadzieścia lat Rzymianina, na dworze króla Nikomedesa w Bitynii.
W 80 roku p.n.e. młody Gajusz Juliusz Cezar służył w Azji Mniejszej w armii Lucjusza Lukullusa. W ramach obowiązków służbowych Cezar przybył na dwór Nikomedesa IV – króla Bitynii, państwa znajdującego się w północno-zachodniej Azji Mniejszej. Cezar był tam wysłany na polecenie pretora Marka Minucjusza Termusa z Azji, by pozyskać flotę bityńską do pomocy przy oblężeniu miasta Mitylena na wyspie Lesbos. Misję tę wykonał bardzo dobrze, zdążył się nawet bliżej zaprzyjaźnić z królem. Jak twierdzi Swetoniusz często sugerowano – prawdopodobnie słusznie – że byli kochankami. Młodego Rzymianina olśnić miał przepych orientalnego dworu króla oraz fascynacja stylem życia dworu Nikomedesa.
Nie byłoby w całej sytuacji nic złego, gdyby Cezar odgrywał rolę dominującą. Według jednak przekazów miał zostać uwiedziony przez władcę Bitynii i być stroną bierną. Podobno przyłapano go nawet na noszeniu damskiego stroju.
Pojawiają się głosy, że Cezar mógł być biseksualistą, biorąc pod uwagę jego liczne późniejsze romanse i związek z Kleopatrą. Nie zważając na to przeciwnicy polityczni starali się za wszelką cenę zdyskredytować Cezara, kreując go na pederastę, miłośnika monarchii absolutnej czy po prostu oskarżając go o skażenie krwi rzymskiej. Według prawa rzymskiego obywatel rzymski będący w trakcie homoseksualnej relacji stroną bierną podlegał karze. Na szczęście Cezara nic złego nie spotkało.
IV. Cezar i królowa Egiptu
Po zwycięstwie nad Pompejuszem w 48 roku p.n.e. pod Farsalos i jego śmierci Cezar stał się jedynym panem świata rzymskiego. Kleopatra VII, wygnana przez swojego brata Ptolemeusza XIII z Aleksandrii szukała wszelkich sposobów na odzyskanie władzy i odbudowanie potęgi Egiptu pod swoimi rządami. Królowa zobaczyła w Cezarze jedyną szansę na odzyskanie władzy. W tym celu wysnuła genialny pomysł uwiedzenia Cezara.
Jak się okazało Cezar był na tyle zachwycony młodą, piękną i egzotyczną królową, że zaczął dzielić z nią łoże. Cezar w konflikcie pomiędzy parą królewską poparł Kleopatrę, która już podczas swego pobytu w Aleksandrii została jego kochanką. Cezar ostatecznie doprowadził Kleopatrę na tron, by ta urodziła mu syna – Cezariona, który miał według jej zamierzeń rządzić Imperium. Cezar uznał młodego Ptolemeusza za syna, dając mu w przyszłości prawo do ubiegania się o spadek po ojcu.
Co ciekawe, w tym czasie Cezar był ożeniony z Kalpurnią, córką konsula Pizona. Cezar zdecydował się nawet na niebezpieczny ruch – zaprosił Kleopatrę do Rzymu z dzieckiem. Cezar panujący samodzielnie w Rzymie pokazał Rzymianom (w tym swojej żonie) swojego „królewskiego” syna Cezariona. Wydarzenie to spotkało się z oburzeniem społeczeństwa a zwłaszcza senatorów, którzy dostrzegali w Cezarze zwolennika monarchii.
V. Antoniusz podrywacz
Po tym jak Cezar został zamordowany w 44 roku p.n.e., jego przyjaciel i żołnierz Marek Antoniusz „zaopiekował” się jego ukochaną Kleopatrą. Antoniusz do tego stopnia oszalał na punkcie królowej Egiptu, że nie ukrywał się z uczuciem do niej, mimo bycia w otwartym związku małżeńskim z Oktawią – brzemienną siostrą Oktawiana Augusta.
Ze związku Antoniusza i Kleopatry zrodziły się dzieci, które Antoniusz planował obdarować kontrolowanymi przez siebie wschodnimi ziemiami Imperium. Plany te przelały czarę goryczy; senat oraz Oktawian zdecydowali się rozprawić z Antoniuszem i znienawidzoną królową. Oboje zginęli, a ich dziećmi zaopiekowała się owdowiała Oktawia.
VI. Perwersje cesarza Tyberiusza na Capri
Do historii przeszły ostatnie lata panowania Tyberiusza, które spędził w odosobnieniu na wyspie Capri. Tam miało dochodzić według Swetoniusza do naprawdę perwersyjnych zabaw.
Historyk Swetoniusz rozpisuje się o perwersyjnych, seksualnych ekscesach Tyberiusza podczas pobytu na wyspie. Jego świadectwo budzi wątpliwości, niemniej warto przytoczyć co też według historyka rzymskiego miało mieć miejsce w willi blisko siedemdziesięcio-letniego cesarza.
Cesarz w roku 26 n.e. wycofał się z życia politycznego kraju i oddał stery władzy swoim sekreatrzom oraz Sejanowi. Według Swetoniusza skupić się miał natomiast na igraszkach i poszerzaniu swojej wiedzy w zakresie dewiacji erotycznych. Ponoć udało mu się zgromadzić największą na świecie bibliotekę dzieł pornograficznych. Poza dziełami pisanymi na wyspie gromadził także malunki i rzeźby. Pewnego razu podobno Tyberiusz otrzymał do wyboru pozyskanie w spadku albo dużej ilości pieniędzy, albo obrazu Parrhasiosa z Miletu przedstawiający parę mitycznych kochanków, Atalantę i Meleagra, w trakcie uprawiania miłości francuskiej. Cesarz po niedługim namyśle zdecydował się na obraz, który kazał zawiesić w swojej sypialni.
W willi na Capri cesarz zgromadzić miał pokaźny harem młodych chłopców i dziewcząt, w towarzystwie których oddawał się uciechom ciała. Ponoć Tyberiusz było pomysłodawcą pozycji zwanej sprintrie, w której trzech osobników płci męskiej wzajemnie się sobie oddawało. Cesarz podobno także lubił oglądać uprawianie miłości. W tym celu wybierał konkretne osoby, które na jego oczach uprawiały miłość we wskazanych pozycjach.
Tyberiusz podobno w czasie składania ofiar zachwycił się urodą jednego niewolnika, którego po zakończeniu ceremoniału zgwałcił. W procederze kazał brać udział także jego bratu. Kiedy jednak dowiedział się, że obaj żałują tego wydarzenia kazał im obu połamać nogi. Innym razem, kiedy na wyspie odwiedziła go członkini rodu senatorskiego – Malonia zdecydował się ją zgwałcić. Gdy ta w dalszym ciągu się opierała postanowił, że zniszczy jej życie. Rzymianka była nękana procesami, co z czasem doprowadziło ją do decyzji o popełnieniu samobójstwa.
Tyberiusz wymyślał także perwersyjne zabawy. Mianowicie przyuczał kilkuletnich chłopców do zabawy w „rybki”. Tyberiusz wchodził do wody nago, a młodzi chłopcy nurkowali wokół niego i drażnili jego uda oraz fallusa zębami. Zabawy nie kończyły się tylko na kąsaniu, ale i ssaniu przyrodzenia władcy. Z czasem Tyberiusz wpadł na diabelski pomysł, że do zabawy zaangażuje niemowlaki.
VII. Julia – przykład niewiernej żony
Córka Augusta – Julia była przykładem niewiernej żony. Mimo, że w roku 11 p.n.e. została żoną Tyberiusza, to nie stroniła od romansów i miłości poza łożem małżeńskim. Skandaliczne prowadzenie się Julii spowodowało wyjazd Tyberiusza na Rodos w 6 roku p.n.e., który wstydził się żony.
Wśród jej kochanków byli między innymi Antoniusz Jullus, Tyberiusz Kwinktiusz Krispinus, Tyberiusz Semproniusz Grakchus, Appiusz Klaudiusz Pulcher i Korneliusz Scypion, czyli przedstawiciele najsłynniejszych rodów rzymskich. Wskazuje to na istnienie także politycznego podłoża tych związków. Należy zaznaczyć jednak, że nie stroniła także od kochanków gorszego urodzenia.
Skandaliczne zachowanie Julii było rysą na prowadzonej przez Oktawiana „reformie mentalnej” Rzymu. Cesarz dążył do przywrócenia starorzymskich cnót moralno-religijnych, a Julia jedynie go ośmieszała. Ostatecznie August w imieniu Tyberiusza przesłał Julii papiery rozwodowe. W tym samym roku August zesłał ją na wygnanie na wyspę Pandaterię, gdzie żyła w bardzo surowych warunkach. Zmarła w Regium, zapewne na rozkaz już władającego Tyberiusza.
VIII. Sporus, ukochany Nerona
Sporus jest przykładem tragicznego losu niewolnika. Był on rzymskim niewolnikiem, który spodobał się cesarzowi Neronowi, gdyż przypominał mu zmarłą żonę Poppeę Sabinę (którą de facto sam zabił kopnięciem w brzemienny brzuch). Neron kazał poddać chłopca kastracji i jesienią 66 roku n.e. podczas podróży cesarza po Grecji wziął z nim ślub.
Po kastracji eunuch otrzymał żeńskie imię, oczywiście Sabina. Ubierał się odtąd jak kobieta, musiał wykonywać wszystkie kobiece czynności, zawsze otoczony innymi niewiastami. Neron obiecywał wielkie honory i nagrodę pieniężną każdemu, kto mógłby uczynić z chłopca prawdziwą kobietę. Sporus towarzyszył Neronowi do końca, kiedy jednak cesarz zażądał, by wspólnie popełnili samobójstwo, chłopiec uciekł. Żadne źródła nie przekazują, czy Sporus odwzajemniał uczucia Nerona.
IX. Cesarz Heliogabal żoną
Jednym z najbardziej odrażających pomysłów cesarza Heliogabala, było poślubienie greckiego niewolnika – Hieroklesa. Oficjalnie ich związek nie miał mocy prawnej, gdyż starożytni Rzymianie nie przewidywali instytucji małżeństw homoseksualnych.
Hierokles stał się faworytem cesarza, gdy podczas igrzysk spadł z rydwanu naprzeciwko cesarskiej loży, zaś z głowy zsunął mu się hełm ukazując twarz woźnicy. Nastoletniego imperatora zachwycić miały jego piękne blond włosy i natychmiast nakazał sprowadzić go do pałacu obdarzając swymi względami. Cesarz miał powiedzieć wówczas: „Jestem uradowany, będąc nazywanym panią, małżonką, królową Hieroklesa”.
X. Heliogabal transseksualistą
Na sam koniec ponownie Heliogabal. Jak powszechnie wiadomo cesarz Heliogabal słynął ze swoich transseksualno-orgiastycznych zachowań. Istnieje przekaz mówiący, że młody władca chciał poddać się operacji zmiany płci, która była niewykonalna w tamtych czasach.
Ostatecznie odwiedziono go od tego pomysłu, który zakończyłby się z pewnością jego śmiercią.
