Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Państwo rzymskie istniało praktycznie przez XIII wieków, będąc przez ten czas wielokrotnie czynnikiem nadającym bieg historii. Postanowiłem więc, że historię starożytnego Rzymu opowiadać będę w poszczególnych artykułach niżej zawartych, które niekoniecznie zawsze dotyczyć będą Wiecznego Miasta.
Zachęcam do podsyłania artykułów oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Wał Hadriana, Vallum Hadriani, to bodaj najsłynniejsza z rzymskich limes. Powstał w latach 121-129 n.e. i ciągnął się na długości 117 kilometrów dzisiejszej wsi Bowness nad Solway Firth po twierdzę Segedunum (dziś to Wallsend nad Tynem).
Zdecydowanie jednym z najciekawszych – a możliwe, że i najpiękniejszych – miast Imperium Romanum była dawna stolica Królestwa Nabatejczyków: Rakmu, znana bardziej jako Petra. Włączona w obręb cesarstwa za panowania Trajana w 106 roku n.e. została stolicą prowincji Arabia i rozpoczęła się dynamicznie rozwijać.
Czytając o wydarzeniach z historii Imperium Rzymskiego natrafia się czasami na nazwy geograficzne, których nie da się intuicyjnie określić na mapie współczesnych państw. Nazw krain, takich jak: Pont, Bitynia, Cylicja, Frygia, Galacja, Lidia, Pamfilia czy Paflagonia próżno szukać na mapach współczesnych szkolnych atlasów geograficznych.
Georgiki (łac. Georgica) Wergiliusza są nie tylko doskonałym dziełem poetyckim, ale również nieocenionym źródłem informacji o stanie wiedzy starożytnych z zakresu rolnictwa, astronomii, hodowli zwierząt, ogrodnictwa, a także… pszczelarstwa. Cała IV księga (z czterech) jest poświęcona właśnie niebiańskiemu miodowiWergiliusz, Georgiki, przeł. A. Czerny, Warszawa 1956, str. 73" data-footid="1">1.
Najbardziej znanymi umocnieniami rzymskimi są fortyfikacje graniczne w Europie, jak wał Hadriana i Antonina w Brytanii, limes górnogermańsko-retycki w południowych Niemczech, limes dolnogermański nad Renem w dzisiejszych Niemczech i Holandii. Nad Dunajem istniał Limes Sarmaticus, umocnienia graniczne budowano również w Dacji i na Krymie.
Trucizna była powszechnie stosowaną bronią w intrygach starożytnego Rzymu, był to sposób zdecydowanie dyskretniejszy i utrudniający sprawne wykrycie zabójcy niż morderstwa dokonywane za pomocą broni białej. Cesarze używali jej do eliminowania swoich przeciwników czy pretendentów do objęcia władzy, a osoby które znały się i posiadały odpowiednie umiejętności do ich wykorzystywania były szczególnie przez nich cenione i zatrudniane. Tak też stało się w przypadku pewnej kobiety, która przebyła drogę od dzikich lasów Galii aż do marmurowych pałaców Rzymu i jest powszechnie uważana za profesjonalną trucicielkę i pierwszego seryjnego mordercę w starożytnym Rzymie.
Śmierć Aleksandra Wielkiego w 323 r. p.n.e. rozpoczyna w dziejach Grecji właściwej i świata greckich społeczności w basenie Morza Śródziemnego, nowy okres, który w historii zwykło się określać „okresem hellenistycznym”, „epoką hellenistyczną” czy po prostu „hellenizmem”. Epokę tę charakteryzuje rozpad imperium Aleksandra Wielkiego oraz powstanie na jego gruzach, w wyniku wojen toczonych pomiędzy wodzami jego armii (diadochami) i ich następcami (epigonami), trzech wielkich królestw hellenistycznych: Macedonii rządzonej przez dynastię Antygonidów (sprawującą również hegemonię nad większością poleis obszaru Grecji właściwej), Syrii rządzonej przez dynastię Seleukidów oraz Egiptu z panującą w nim dynastią Ptolemeuszy.
Od niedawna na platformie HBO GO można zobaczyć najnowszą włoską produkcję – serial historyczny „Romulus”, który zabiera widza do połowy VIII wieku p.n.e. i opowiada historię powstania najpotężniejszego miasta starożytności – Rzymu. Nie ukrywam, że pierwsze zapowiedzi i informacje o dziele Sky Italia niezbyt mnie przekonywały. Jak finalnie odbieram, składający się z 10 odcinków, serial? Jak fabuła ma się do przekazów antycznych pisarzy?
Powszechnie przyjmuje się, że Bachus był odpowiednikiem Dionizosa. Co to jednak właściwie znaczy? Sprawa nie jest wcale oczywista i nie dotyczy tylko Dionizosa ani nawet samego Rzymu, ale dotyka podstawowych problemów metodologicznych religioznawstwa i historii religii. Czy bogowie byli tak po prostu z sobą utożsamiani?
Ammianus Marcellinus, autor dzieła Dzieje rzymskie (łac. Res gestae), dzięki któremu bardzo dobrze znamy historię Imperium Rzymskiego w latach 353-378 n.e., pełniąc wiele funkcji państwowych i będąc uczestnikiem tak znaczących wydarzeń ówczesnego świata, jak oblężenie Amidy i wyprawa na Ktezyfont cesarza Juliana Apostaty, nie poprzestał w swoim dziele tylko na opisie tego typu wydarzeń wojskowo-politycznych.
