Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Państwo rzymskie istniało praktycznie przez XIII wieków, będąc przez ten czas wielokrotnie czynnikiem nadającym bieg historii. Postanowiłem więc, że historię starożytnego Rzymu opowiadać będę w poszczególnych artykułach niżej zawartych, które niekoniecznie zawsze dotyczyć będą Wiecznego Miasta.
Zachęcam do podsyłania artykułów oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Rzymskie umocnienia graniczne na wielu ze swoich granic w Imperium Rzymskim nazywano limesem. Pewne pozostałości rzymskich fortów, umocnień zachowały się do dzisiaj. W Niemczech od 2005 r. fragmenty limesu górnogermańsko-retyckiego są wpisane na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO.
W III w. n.e. na obszary Cesarstwa Rzymskiego z Państwa Perskiego przenikała nowa synkretyczna religia – manicheizm. Jej założycielem był prorok Mani, a sama doktryna łączyła w sobie elementy innych religii: gnostycyzmu, chrześcijaństwa, mitraizmu, zaratusztranizmu, buddyzmu oraz dżinizmu.
Wojny markomańskie to seria wojen jakie w latach 167-180 n.e. toczyło Cesarstwo Rzymskie z plemionami barbarzyńskimi zamieszkującymi obszary sąsiadujące z jego północnymi granicami. Podczas całego okresu trwania konfliktu wzięło w nim udział wiele różniących się etnicznie plemion barbarzyńskich, jak np.: germańscy Longobardowie, Markomanowie, Naristowie, Kwadowie czy Burowie, ale również celtyccy Kotynowie, daccy Kostobokowie czy wreszcie sarmaccy Jazygowie czy Roksolanowie.
Gabinianie – taka nazwa przylgnęła do zgrupowania rzymskich najemników walczących dla egipskich królów – Ptolemeusza XII i Ptolemeusza XIII. Określenie to powstało od nazwiska namiestnika Syrii, Aulusa Gabiniusza który pozostawił w Egipcie część swoich oddziałów biorących udział w akcji odzyskania tronu dla Ptolemeusza XII.
Oktawian August, spadkobierca i główny dziedzic dyktatora Juliusza Cezara, doprowadził do kolejnej wojny domowej, w wyniku której usunął wszystkich rywali do pełni władzy. Rok 27 p.n.e. uznawany jest oficjalnie za początek istnienia nowego typu rządów (Cesarstwa) w państwie rzymskim, które jednak wciąż oficjalnie nazywane było Republiką. Jak się okazało był to genialny pomysł Augusta, który ugruntował pełnię władzy w rękach swoich i swojego rodu, mianując na kluczowe stanowiska najbliższych i najwierniejszych ludzi.
Marek Aureliusz (121-180 n.e.) uważany jest za jednego z najlepszych, jak nie najlepszego cesarza Rzymu. Nazywany „filozofem na tronie” prowadził rozważne rządy w duchu stoicyzmu, z poszanowaniem senatu. W 175 roku n.e. doszło do buntu Awidiusza Kasjusza – jego zaufanego wodza – co było dużym szokiem dla Rzymian.
Antyczny Rzym od początków swojego istnienia składał się z dwóch warstw społecznych – patrycjuszy oraz plebejuszy; odpowiednio stanu wyższego i niższego. Brak wpływu na decyzje państwa oraz wykorzystywanie plebsu przez patrycjuszy doprowadziło do tzw. secesji plebejuszy, która miała miejsce w historii Rzymu pięć razy.
Pokonanie Perseusza – króla Macedonii – w 168 p.n.e. i pacyfikacja jego sojuszników przyniosła Rzymianom ogromne bogactwa. Jednocześnie jednak Republika Rzymska stanęła przed trudnym zadaniem ustalenia przyszłości Hellady. Rozpatrywano utworzenie klienckich regionów lub wcielenie ziem do Rzymu.
Rzym! Wieczne Miasto! Stolica światowego imperium i jego serce nawet wówczas, gdy Rzym oficjalnie nie pełnił roli siedziby cesarzy rzymskich. Na przestrzeni ponad tysiącletniej historii państwa rzymskiego tj. od 753 r. p.n.e. (legendarny rok założenia miasta przez Romulusa) do 476 r. n.e. (czyli roku uznawanego za upadek Cesarstwa Zachodniorzymskiego) Wieczne Miasto zostało trzy razy zdobyte i splądrowane przez barbarzyńców.
W okresie trwania II wojny punickiej zaczęły rozwijać się u Rzymian nowego rodzaju wierzenia religijne. Jednym z typów owych wierzeń stał się kult żywych bohaterów, jakimi byli niewątpliwie wielcy wodzowie rzymscy. Ten typ wierzeń różnił się od kultu legendarnych przodków, jak Eneasza czy Romulusa.
