Rzeźby Igora Mitoraja w Pompejach
W Pompejach od 2016 roku można podziwiać rzeźby polskiego rzeźbiarza Igora Mitoraja, który zmarł w 2014 roku. Artysta przez wiele lat mieszkał i pracował w Toskanii.
Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
W Pompejach od 2016 roku można podziwiać rzeźby polskiego rzeźbiarza Igora Mitoraja, który zmarł w 2014 roku. Artysta przez wiele lat mieszkał i pracował w Toskanii.
Antyczni Rzymianie wierzyli w to, że ich przodkowie przekazali im katalog wartości, według którego należy żyć. Określali go terminem mos maiorum, czyli „obyczaje przodków”. W praktyce Rzymianin uważał, że to co stare jest dobre, gdyż zostało już w praktyce użyte. Z kolei „rzeczy nowe” (res novae) były w odczuciu Rzymian formą rewolucji, która kojarzyła im się z chaosem i przemocą.
W 215 roku p.n.e. Republika Rzymska przeżywała potężny kryzys polityczny i gospodarczy. Porażki poniesione z Hannibalem w drugiej wojnie punickiej kosztowały Rzym ogromną ilość istnień ludzkich i pieniędzy. W związku z tym Senat zaczął szukać różnych sposobów na ratowanie państwa.
Podboje Gnejusza Pompejusza na wschodzie były tak spektakularne, że ówcześnie żyjący przyrównywali rzymskiego wodza do słynnego Aleksandra Wielkiego – stąd też potem przyjął on przydomek „Wielki”, czyli Magnus. Jego siła i znaczenie polityczne wzrosły na tyle, że w praktyce pełnił rolę niezależnego króla w latach 66-62 p.n.e.
W czasach panowania Oktawiana Augusta (27 p.n.e. – 14 n.e.) mieszkańcy stolicy Rzymu „produkowali” 60 tysięcy ton odpadów każdego dnia. Było to olbrzymie wzywanie, aby usunąć wszelkie nieczystości z miasta.
W starożytnym Rzymie wypadało, by kobieta z wyższych i średnich warstw społecznych posiadała umiejętność czytania i pisania. Niekiedy rodzina inwestowała w dziewczynki jeszcze bardziej i zapewniała prywatne zajęcia języka greckiego lub gramatyki.
Rzymskie imiona składały się z trzech członów. Imienia (praenomen), nazwiska rodowego (nomen gentile) i przydomka (cognomen, zazwyczaj też był dziedziczny).
Typowa rzymska familia składała się z wszystkich członków rodziny oraz służących jej niewolników. Ujmując to w kwestiach prawnych do rodu należeli wszyscy, którzy podlegali prawnej kontroli głowy domu – paterfamilias.
Dowiedziawszy się, że pośród małych dzieci, które w Syrii kazał zamordować Herod Wielki, znalazł się też synek Heroda, robiąc aluzję do żydowskiego zwyczaju powstrzymywania się od wieprzowiny, powiedział Oktawian August:
Antyczni Rzymianie w trakcie rozwoju własnej państwowości adaptowali naukę i oraz te osiągnięcia Greków, które w ich odczuciu były użyteczne: m.in. w dziedzinie wojskowości, medycyny, sztuki czy teatru.