Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Rzymianie byli ciekawi świata. Podbite ziemie stanowiły nie tylko źródło surowców, żywności, czy taniej siły roboczej. Informacje o nowych zdobytych terytoriach stanowiły dowód tego, jak daleko sięga władza, czyli Imperium Rzymu. Zwycięzcy wodzowie przybywali z wieściami o podbitych ludach, ich zwyczajach, a także ciekawostkach przyrodniczych występujących na nowo zagarniętych ziemiach.
Cesarz Wespazjan był osobną niezwykle akuratną i oszczędną. Swoje cechy przełożył na życie publiczne. Zreformował finanse państwa, przede wszystkim wzmocnił skarb, który został mocno zrujnowany za Kaliguli i Nerona.
Antyczny Rzym znamy z pięknych willi i majestatycznych budowli, w których mieszkały elity państwa. Większość jednak społeczeństwa rzymskiego mieszkała w małych mieszkaniach, pojedynczych pokojach lub apartamentach bez jakichkolwiek udogodnień. Wodę nabierali z publicznych studni lub fontann zasilanych akweduktami. Z pewnością nie pobierano wody z rzek, gdyż zdawano sobie sprawę z ich silnego zanieczyszczenia.
Galla Placydia była rodzoną siostrą cesarza zachodniorzymskiego – Honoriusza. W 410 roku n.e. dostała się do niewoli Wizygotów, którzy dowodzeni przez króla Alaryka zdobyli i złupili Rzym. Będąc w niewoli towarzyszyła wojskom wizygockim w marszu na południe Półwyspu Apenińskiego, a potem do Galii. Alaryk okazywał jej szczególne względy, jednak dopiero jego następca – Ataulf – ożenił się z najlepszej krwi Rzymianką.
Julian Apostata panujący w latach 361-363 n.e. był wyjątkowym paradoksem w swoich czasach. Był to człowiek o ogromnej inteligencji, który powrócił do tradycyjnych wierzeń, i który chciał zmodyfikować je w zgodzie z duchem czasu. Mimo że nie przepadał za stale rozszerzającym się chrześcijaństwem, to nie prześladował Kościoła i jedynie chciał obniżyć jego rangę do jednego z wielu panujących w Imperium kultów.
Piękna i pełna oddania miłość występowała także w świecie antycznych Rzymian. Do naszych czasów zachowały się dwa przekazy opowiadające o kobietach gotowych oddać swoje życie wraz z wybrankami.
Lucjusz Werginiusz Rufus był uosobieniem wiernego żołnierza i cnót starorzymskich. W latach 68-69 n.e., w czasie tzw. „Roku Czterech Cesarzy”, kiedy był dowódcą wojsk Górnej Germanii, kilkukrotnie odrzucił ofiarowywaną mu przez wojsko purpurę.
Antyczni Rzymianie żyli w śródziemnomorskim klimacie, który charakteryzuje się ciepłymi i suchymi latami. Najcieplejszy okres w roku Rzymianie określali terminem dies canincula. Upał bardzo doskwierał Rzymianom, którzy szukali różnych sposobów na ochłodę.
„Witaj Cezarze, idący na śmierć cię pozdrawiają!” – jest to pozdrowienie, które miało być kierowane przez gladiatorów do cesarza przed rozpoczęciem walki. Czy jednak rzeczywiście gladiatorzy wychodząc na arenę wypowiadali te słowa, które w łacinie brzmią: Ave, Caesar, morituri te salutant!?
Każdy, kto był goniony po podwórku przez koguta wie, że to zwierzę praktycznie nie zna lęku i jest bardzo wojownicze. Te ważne cechy charakteru zdecydowały o tym, że ludzie od niepamiętnych czasów inscenizowali walki pomiędzy kogutami.
