Ciekawostki starożytnego Rzymu (Nieznane fakty)

Fotografia ukazuje zabójcę prezydenta Abrahama Lincolna – John Wilkes Booth (po lewej) – jako Marka Antoniusza wraz ze swoimi braćmi: Edwin Booth jako Brutus i Junius Brutus Booth Jr jako Kasjusz.

Noty tyrońskie był to rzymski system szybkiego pisania, który pojawił się w ostatnich latach republiki rzymskiej. Zakładał stosowanie wielu skrótów. Noty nazywane były także  „znakami tirońskimi” (notae Tironianae).

Już w starożytności musiano sobie radzić z chorobami przenoszonymi drogą płciową. Jedną z nich była np. opryszczka, na którą Rzymianie wymyślili dwie, niezbyt popularne metody leczenia. Pierwsza większa epidemia opryszki pojawiła się za panowania cesarza Tyberiusza, na początku I wieku n.e.

Spolia opima („świetne łupy”) był to zwyczaj wojenny w republikańskim Rzymie. Zgodnie z nim osoba, która pokonała w bezpośrednim pojedynku wodza wrogiej armii, dostępowała zaszczytu złożenia ściągniętej z jego ciała zbroi oraz reszty rynsztunku w świątyni Jowisza Feretrejskiego na Kapitolu.

„Wyjątek potwierdza regułę!” (Exceptio probat regulam) – te właśnie słowa padły podczas obrony Korneliusza Balbo w starożytnym Rzymie. Korneliusz Balbo nie był Rzymianinem z urodzenia, lecz otrzymał obywatelstwo rzymskie. Tę decyzję zaskarżono, argumentując, że istnieją umowy zabraniające nadawania obywatelstwa członkom niektórych plemion.

Bulla Felix był legendarnym italskim bandytą działającym w latach 205-207 n.e. za panowania Septymiusza Sewera. Zebrać miał on pod swoim dowództwem bandę około 600 mężczyzn, wśród których byli zbiegli niewolnicy, wyzwoleńcy oraz byli żołnierze gwardii pretoriańskiej wygnani przez cesarza. Na ich czele rywalizował z rzymskimi legionistami i nie dawał się pochwycić. Historia o tym buntowniku pochodzi z przekazu Kasjusza Diona, greckiego historyka i rzymskiego senatora, i uważa się że stała się pierwowzorem dla późniejszych legend o „dobrych” bandytach jak np. Zorro, Szkarłatny kwiat czy Robin Hood.

Corocotta był iberyjskim rozbójnikiem z Kantabrii w Hiszpanii, który w I wieku p.n.e. według Kasjusza Diona, najeżdżał rzymskie terytoria siejąc duże spustoszenie. Szkody jakie wyrządzał były na tyle duże, że Oktawian August miał wyznaczyć za wzięcie go żywcem nagrodę – milion sesterców.

Antinous był to grecki młodzieniec z Bitynii (urodził się w Claudiopolis – obecne miasto Bolu, w Turcji), który gdy skończył 12 lat został przygarnięty przez dwór Hadriana. Cesarz Hadrian spotkał go w trakcie swych licznych podróży i zachwyciwszy się jego urodą, uczynił go swoim kochankiem.

Śmierć Cezara w 44 roku p.n.e. była ogromnym szokiem dla całego społeczeństwa rzymskiego. Dyktator jakby przeczuwając swój los zdecydował się spisać testament wcześniej, starając się zapewne w ten sposób zapobiec walkom o popleczników, majątek, władzę i dziedzictwo. Akt jego ostatniej woli złożony został w świątyni Westy, publicznie zaś odczytał go ostatni teść Cezara, Lucjusz Kalpurniusz.

Homo novus,  czyli dosłownie „człowiek nowy” była to lekceważąca nazwa używana przez nobilów w starożytnym Rzymie na określenie człowieka, który pierwszy w swoim rodzie obejmował urząd dający mu prawo do zasiadania w senacie. Urzędami tymi były magistratury cursus honorum. Ich piastunowie (konsul, pretor, edyl kurulny, kwestor) mieli prawo zasiadać na krześle kurulnym.