Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Jedynym antycznym źródłem informacji o maskach, które wykorzystywano w starożytności, w czasie występów teatralnych jest Juliusz Polluks, grecki naukowiec z III wieku n.e., który napisał dzieło Onomasticon. W swoim dziele wymienia on łącznie 44 różne maski komiczne, które można było użyć w czasie przedstawienia.
Na widoczny na zdjęciu nagrobek natknąłem się w muzeum Fitzwilliam w Cambridge. Pełny łaciński tekst brzmi: D(is) M(anibus) / T(ito) Fl(avio) Vero Aug(usti) / lib(erto) tab(ulario) rat(ionis) / aquarior(um) co(n)/iugi bene me/renti Octa/via Thetis fecit.
Po usłyszeniu hasła „najdalsza część Imperium rzymskiego” większość z nas pomyśli zapewne o dzikiej Brytanii lub zdobytej na moment przez Trajana Mezopotamii. Jednak współczesne odkrycia pokazały, że prawda może być inna i bardzo zaskakująca. Mowa tu o rzymskim garnizonie na niepozornych arabskich wyspach – ponad 3900 km od samego Rzymu.
W starożytnym Rzymie brutalna, gwałtowna śmierć panującego była wpisana w logikę władzy do tego stopnia, że dzisiaj często powraca stwierdzenie, że w istocie zawód „cesarz” był najbardziej niebezpieczną profesją świata. Z dwunastu cesarzy zmarłych w I wieku naszej ery, tylko czterech wyzionęło ducha w sposób naturalny. Morderstwo jako sposób zmiany władzy było taką oczywistością, że naturalny zgon zawsze budził podejrzenia i był źródłem domysłów, czy aby na pewno nikt się doń nie przyczynił.
Ruiny Pompejów z widoczną sekcją (regiones V), która nie została jeszcze odkopana. Przed archeologami wciąż w Parku Archeologicznym Pompeje pozostają miejsca, które nie zostały odkryte. Mowa tu przede wszystkim o dystryktach (regiones): V, IV, IX, III i po części I. Głównym problemem, jak zawsze, są niewystarczające pieniądze.
Po tym jak antyczne miasto Pompeje zostało zniszczone i przysypane olbrzymią ilością materiału piroklastycznego z Wezuwiusza w 79 roku n.e., panujący wówczas cesarz Tytus Flawiusz natychmiast podjął decyzję o wsparciu pozostałych przy życiu mieszkańców.
Pompeje to jedno z najbardziej niesamowitych odkryć archeologicznych w historii ludzkości. Zachowane w dobrym stanie antyczne miasto, a w nim szczątki ludzi, którzy nie zdążyli uciec przez niszczycielską siłą Wezuwiusza w 79 roku n.e. Tym co jednak daje nam najwięcej informacji o życiu ówczesnych to zachowane artefakty i budowle.
Kiedy w roku 71 p.n.e. Spartakus wraz z armią niewolników znalazł się na samym końcu Półwyspu Apenińskiego, za wszelką cenę próbował zorganizować transport i przewieźć swoje wojsko na Sycylię, aby kontynuować opór przeciwko Rzymowi.
Kiedy w 72 roku p.n.e. armia powstańcza niewolników Spartakusa maszerowała na północ przez Italię, w kierunku Alp, doszło do rozdzielenia się sił powstańczych. Galowie i Germanie znajdujący się pod dowództwem niejakiego Kriksosa, szli przodem, aby swobodnie rabować Apulię (wschodnia, środkowa Italia). Armia Kriksosa została jednak pokonana przez wojsko rzymskie, a on sam zabity; zginąć miało 20 tysięcy powstańców. Było to pierwsze większe zwycięstwo Rzymian w walce z niewolnikami Spartakusa.
Większość historyków zgadza się, że epilepsja jest najbardziej prawdopodobnym kandydatem na chorobę Kaliguli. Jest kilka szczegółów w biografii Kaliguli, które wspierają ten argument. Sugeruje się, że członkowie rodziny Juliusza cierpieli na epilepsję. Dodatkowo, kilku historyków wskazuje, że w dzieciństwie Kaligula miał epizody nagłych upadków, podczas których tracił przytomność i miał trudności z utrzymaniem w pozycji pionowej. Analizowane ze współczesnej perspektywy, epizody te mogą wskazywać na napady atoniczne.
