Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Po usłyszeniu hasła „najdalsza część Imperium rzymskiego” większość z nas pomyśli zapewne o dzikiej Brytanii lub zdobytej na moment przez Trajana Mezopotamii. Jednak współczesne odkrycia pokazały, że prawda może być inna i bardzo zaskakująca. Mowa tu o rzymskim garnizonie na niepozornych arabskich wyspach – ponad 3900 km od samego Rzymu.
W starożytnym Rzymie brutalna, gwałtowna śmierć panującego była wpisana w logikę władzy do tego stopnia, że dzisiaj często powraca stwierdzenie, że w istocie zawód „cesarz” był najbardziej niebezpieczną profesją świata. Z dwunastu cesarzy zmarłych w I wieku naszej ery, tylko czterech wyzionęło ducha w sposób naturalny. Morderstwo jako sposób zmiany władzy było taką oczywistością, że naturalny zgon zawsze budził podejrzenia i był źródłem domysłów, czy aby na pewno nikt się doń nie przyczynił.
Ruiny Pompejów z widoczną sekcją (regiones V), która nie została jeszcze odkopana. Przed archeologami wciąż w Parku Archeologicznym Pompeje pozostają miejsca, które nie zostały odkryte. Mowa tu przede wszystkim o dystryktach (regiones): V, IV, IX, III i po części I. Głównym problemem, jak zawsze, są niewystarczające pieniądze.
Po tym jak antyczne miasto Pompeje zostało zniszczone i przysypane olbrzymią ilością materiału piroklastycznego z Wezuwiusza w 79 roku n.e., panujący wówczas cesarz Tytus Flawiusz natychmiast podjął decyzję o wsparciu pozostałych przy życiu mieszkańców.
Pompeje to jedno z najbardziej niesamowitych odkryć archeologicznych w historii ludzkości. Zachowane w dobrym stanie antyczne miasto, a w nim szczątki ludzi, którzy nie zdążyli uciec przez niszczycielską siłą Wezuwiusza w 79 roku n.e. Tym co jednak daje nam najwięcej informacji o życiu ówczesnych to zachowane artefakty i budowle.
Kiedy w roku 71 p.n.e. Spartakus wraz z armią niewolników znalazł się na samym końcu Półwyspu Apenińskiego, za wszelką cenę próbował zorganizować transport i przewieźć swoje wojsko na Sycylię, aby kontynuować opór przeciwko Rzymowi.
Kiedy w 72 roku p.n.e. armia powstańcza niewolników Spartakusa maszerowała na północ przez Italię, w kierunku Alp, doszło do rozdzielenia się sił powstańczych. Galowie i Germanie znajdujący się pod dowództwem niejakiego Kriksosa, szli przodem, aby swobodnie rabować Apulię (wschodnia, środkowa Italia). Armia Kriksosa została jednak pokonana przez wojsko rzymskie, a on sam zabity; zginąć miało 20 tysięcy powstańców. Było to pierwsze większe zwycięstwo Rzymian w walce z niewolnikami Spartakusa.
Większość historyków zgadza się, że epilepsja jest najbardziej prawdopodobnym kandydatem na chorobę Kaliguli. Jest kilka szczegółów w biografii Kaliguli, które wspierają ten argument. Sugeruje się, że członkowie rodziny Juliusza cierpieli na epilepsję. Dodatkowo, kilku historyków wskazuje, że w dzieciństwie Kaligula miał epizody nagłych upadków, podczas których tracił przytomność i miał trudności z utrzymaniem w pozycji pionowej. Analizowane ze współczesnej perspektywy, epizody te mogą wskazywać na napady atoniczne.
Mitrydates VI Eupator w rzymskich źródłach jawi się nam jako prowodyr wojen, jakie musieli toczyć Rzymianie przez około 25 lat na wschodzie. Mitrydates miał dążyć do utworzenia z Pontu regionalnego mocarstwa i wyparcia wpływów rzymskich z terenów obecnej Turcji. Czy jednak na pewno możemy mówić o Mitrydatesie jako agresorze, czy może raczej ofierze rzymskiego imperializmu?
Późniejszy dyktator rzymskiej republiki Lucjusz Korneliusz Sulla, zwany też Felixem ze względu na sprzyjającą mu podobno całe życie fortunie, mógł rozpocząć karierę polityczną dzięki znajomości z osobą, przez którą współcześnie polityczna kariera mogła by raczej całkowicie runąć.
