Ciekawostki starożytnego Rzymu (Nieznane fakty)

Sprowadzanie i zabijanie dzikich zwierząt dla potrzeb rozrywkowych w amfiteatrach lub pozyskania drogich kości słoniowych lub futer doprowadziły do znacznego obniżenia się liczby gatunków w obrębie całego Imperium. 

Kiedy członkowie senatu rzymskiego przybyli do Juliusza Cezara, aby oznajmić mu o przyznaniu szczególnych wyróżnień, ten nie wstał na ich widok, jak to było w zwyczaju i nie okazał szacunku szanownemu gremium. Właśnie to zachowanie Cezara było jednym z głównych powodów decyzji o zamordowaniu dyktatora.

Plutarch uznaje Gajusza Grakchusa za osobę, która po raz pierwszy w Republice Rzymskiej kazała stawiać małe kamienie przy drodze, aby jeździec mógł w czasie postoju, bez żadnej pomocy, dosiąść swojego wierzchowca. 

Wyzwolenie niewolnika określano w antycznym Rzymie terminem manumissio (dosłownie „wypuszczenie spod ręki”). Pierwotnie taka praktyka odbywała się w miejscu publicznym, zwykle przed sędzią. Właściciel dotykał wówczas głowę niewolnika laską i pozwalał mu odejść. W praktyce jednak takie okazje odbywały się w gremium rodziny i przyjaciół, a niewolnik spożywał wspólną kolację z rodziną, dla której służył.

Cesarz Heliogabal słynął ze swoich transseksualno-orgiastycznych zachowań. Na przykład chciał poddać się operacji zmiany płci, która była niewykonalna w tamtych czasach.

Zwrot łaciński – furor teutonicus („teutońska furia”) – używany był na określenie agresywnych działań ludów germańskich. Po raz pierwszy pojawił się on w „Farsaliach” Lukana dla oddania cech przypisywanych przez niego Teutonom: okrucieństwa i szału bitewnego. Pod koniec II wieku p.n.e. północna Italia została najechana przez plemiona germańskie Teutonów i Cymbrów, których inwazja zagrażała suwerenności Rzymu.

Niewolnik w czasach antycznych to człowiek pojmany, uważany za zwierzę, które się utrzymuje przy życiu, ponieważ przynosi korzyść właścicielowi. Przydzielone mu nakłady żywieniowe zwracają się wraz z wykorzystaniem energii i pracy niewolnika. 

Jak wiemy, starożytni byli niezwykle wyuzdani w swoich malowidłach i innych dziełach sztuki. Zachowało się wiele przykładów fresków rzymskich z widocznym fallusem lub inskrypcji nawiązujących do kwestii seksualnych. Jak się okazuje w mowie potocznej Rzymianie także lubili stosować seksualne porównania.

Niezwykle ważne przy posiadaniu słoni bojowych było zaopatrzenie się w doświadczonych poganiaczy tych zwierząt, czyli kornaków. Ich zadaniem było codzienne dbanie o zwierzę: karmienie, pojenie, czyszczenie, a w razie odniesienia przez nie ran lub w wypadku choroby specjalna pielęgnacja. Oprócz opieki nad słoniem najważniejszą funkcją kornaka było prowadzenie słonia.

Źródła rzymskie mówią o tym, że w czasie II wojny punickiej, gdy Rzymianie oblegali Kartaginę, część okrętów kartagińskich przełamała blokadę morską Rzymian i odpłynęła w kierunku Słupów Heraklesa. Nigdy potem już ich nie widziano. W ślad za nimi Rzymianie wysłali siedem okrętów Scypiona Emilianusa i geografa Polibiusza.