Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Ponoć już starożytni Grecy i Rzymianie uprawiali martwy ciąg (ang. deadlift). Podniesienie ciężaru z ziemi jest najstarszym ruchem „użytkowym” i od wieków – tym właśnie udowodniano największą siłę. Chwytano ciężkie kamienie i unoszono z ziemi.
Pliniusz Starszy, historyk i pisarz rzymski z I wieku n.e. zasłynął dziełem „Historia naturalna” (Naturalis historia). W swoim dziele przedstawia uniwersalne metody radzenia sobie z dolegliwościami. Według Pliniusza Starszego np. stosunek seksualny jest dobrym lekarstwem na ból w dolnej partii pleców, na słaby wzrok oraz depresję.
Ponad 12 tysięcy wraków znaleziono na dnie Morza Śródziemnego z okresu od około III wieku p.n.e. do II n.e.; znacznie więcej niż z następnego tysiąclecia. Ta różnica wynika nie z faktu, że poprawiły się umiejętności żeglarskie, a raczej spadł dobrobyt mieszkańców, a przez to stracił na znaczeniu handel morski.
Bankierzy rzymscy pojawili się w III wieku p.n.e. Początkowo nazywani byli z greki trapezitai, potem jednak weszła w użycie łacińska nazwa argentarii.
Juliusz Agrykola, słynny wódz rzymski z końca I wieku n.e., istotnie przyczynił się do ekspansji rzymskiej w Brytanii oraz złamał siłę plemion kaledońskich na całe pokolenie. Po zwycięskiej bitwie pod Mons Graupius Agrykola wydał prefektowi floty rozkaz płynięcia wzdłuż wybrzeży na północ, co pozwoliło jednoznacznie stwierdzić, że Brytania jest wyspą.
Morze Śródziemne w czasach rzymskich było morzem wewnętrznym Imperium Romanum. Z tego powodu Rzymianie zwykli je określać mare nostrum, czyli dosłownie „nasze morze”. Określenie to pojawia się po raz pierwszy przy okazji podboju Sycylii, Sardynii i Korsyki w czasie I wojny punickiej.
Rzymska lampa oliwna z ok. 75-125 n.e. w kształcie maski komicznej ukazującej niewolnika o niegodziwym oraz prześmiewczym wyrazie twarzy. Rzymskie poczucie humoru opierało się na drwinie, a w żartach posługiwano się sprośnymi i niegrzecznymi zwrotami.
Cezarion był jedynym dzieckiem Juliusza Cezara i Kleopatry VII. Po śmierci ojca pozostał u boku matki, która wraz ze swoim kochankiem poniosła klęskę w wojnie domowej z Gajuszem Oktawianem. Siedemnastoletni Cezarion po wkroczeniu do Aleksandrii zwycięskich wojsk Oktawiana wyruszył na rozkaz swej matki, Kleopatry, na południe, gdzie nad zatoką Morza Czerwonego stały w pogotowiu statki Kleopatry.
Jak podaje Historia Augusta, za czasów panowania Galiena (253-268 n.e.), pewien rzymski kupiec, który handlował fałszywą biżuterią, został pojmany i wyprowadzony na arenę, gdzie miał się zmierzyć z krwiożerczym lwem. Gdy brama się otworzyła, na arenę wyszedł kurczak.
Bardzo ciekawą historię o obecności Rzymian nad Łabą pozostawił nam Wellejusz Paterkulus, rzymski historyk żyjący za panowania Oktawiana Augusta i Tyberiusza. W roku 5 n.e. armia rzymska pod wodzą przyszłego cesarza – Tyberiusza, stanęła nad Łabą. O to co przekazuje nam Paterkulus.
