Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Cataloghi regionari, nazywany także po prostu regionari jest to zachowany dokument poświęcony zabudowie Rzymu w IV wieku n.e. Dzięki dokumentowi możemy dowiedzieć się ile i jakiego rodzaju budowle można było spotkać w stolicy Imperium.
Laudatio Iuliae amitae była to mowa pogrzebowa, jaką wygłosił Juliusz Cezar w 68 roku p.n.e. na cześć swojej zmarłej ciotki Julii (żony Gajusza Mariusza). Początek laudacji Cezara (laudatio funebris) zachował się w dziele Swetoniusza, w której to wychwalił pochodzenie rodu.
Parricidia, było jednym z najcięższym przestępstw w rzymskim prawie karnym. Określeniem tym nazywano zabójstwa krewnych.
XIV-wieczna ilustracja ukazująca narodziny Juliusza Cezara. Malunek znajduje się w iluminowany manuskrypcie Les anciennes hystoires rommaines.
Gajusz Juliusz Cezar wprowadził wiele reform, których skutki odczuwamy do dnia dzisiejszego. Wiele osób pomyśli w tym momencie o kalendarzu, ale nie mniej doniosła była decyzja o przyznaniu obywatelstwa mieszkańcom Galii Przedalpejskiej.
Gdy w Italii wygasały ostatnie punkty oporu Italików w wojnie ze sprzymierzeńcami, a Rzym uspokajał się po niedawnej wojnie domowej, król Pontu, Mitrydates VI Eupator, wbił nóż w plecy Imperium, atakując jego wschodnie rubieże. Pontyjskie wojska rozlały się po prowincji Azja pokonując rzymską armię.
Naukowcy z UCLA oraz National Gallery of Art w Waszyngtonie wykorzystali najnowsze technologie, aby odkryć proces powstawania antycznego dzieła sztuki – kobiecego portretu fajumskiego.
Paul Zanker w swojej książce „Apoteoza cesarzy rzymskich. Rytuał i przestrzeń miejska” dokładnie opisuje rytuał apoteozy zwany również consecratio. Dochodzi przy tym do interesujących wniosków natury ogólnej, porównując apoteozę z współczesnymi imprezami masowymi, np. Oktoberfest. Wyjaśnia, że człowiek od zarania dziejów preferował przebywanie w jakiejś społeczności obłożonej pewnymi zasadami i wyjątkowymi dla siebie wartościami. Dumę czuł Rzymianin oglądający uroczyste „wniebowstąpienie” cesarza, dumny jest Polak uczestniczący w obchodach Marszu Niepodległości.
W 1897 roku, w Rzymie, na prawym brzegu Tybru odnaleziono pozostałości wspaniałej rzymskiej willi. Jak się wkrótce okazało, jej doskonały stan i dekoracje przerastały swą urodą znane już wtedy domostwa w Pompejach, czy Herkulanum.
William Shakespeare, słynny angielski dramatopisarz, znany uczniom szkół głównie jako twórca Hamleta i Makbeta, napisał wiele dramatów dotyczących żywotów historycznych postaci, głównie dawnych angielskich królów. Pośród jego dzieł znajduje się jednak także kilka związanych bezpośrednio ze starożytnym Rzymem, jak dramat o życiu i śmierci Juliusza Cezara. Jak wiernie pisarz oddał wydarzenia id marcowych i dni po nich następujących? Czy zmieniał i ubarwiał opowieść, czy też oparł swoje dzieło na szczegółowych relacjach starożytnych historyków?
