Ciekawostki starożytnego Rzymu

Cesarz Wespazjan znany był ze swojej inteligencji, sympatycznego sposobu bycia i umiejętności dowódczych. W przypadku katastrof naturalnych wspierał uboższych senatorów lub ekwitów. Hojny był zwłaszcza wobec pisarzy i retorów, którym rocznie wypłacano 1000 sztuk złota. Pierwszym, który otrzymał taką zapomogę ze strony władcy był Kwintylian – publiczny nauczyciel. Pliniusz Starszy z kolei swoje główne dzieło „Historia naturalna” napisał właśnie w trakcie panowania Wespazjana, a zadedykował synowi cesarza, Tytusowi.

Antyczni Rzymianie może byli mniej wyuzdani od Greków, co nie znaczy że w sferze publicznej nie pozwalali sobie na seksualne komentarze. I tak na przykład w Pompejach po dziś dzień można odczytać graffiti wykonane na ścianach budynków. Jedno z nich: „Płaczcie kobiety. Mój penis Wam się oddawał. Teraz penetruje męskie tyłki. Żegnaj cudowna żeńskości!”.

Prawie każda rzymska dama farbowała włosy. Jedne tleniły i rozjaśniały, inne przyciemniały. Tak na przykład na ciemne włosy receptę przejęto od starożytnych Egipcjan, dla których czerń na głowie była wyrazem piękna. W celu przyciemnienia włosów stosowano mieszaninę tlenku ołowiu, gaszonego wapna (wodorotlenek wapnia) oraz wody. Otrzymywano w ten sposób pastę, którą następnie wcierano w głowę.

Amfiteatr Flawiuszów był niesamowitą konstrukcją jak na tamte czasy. Inżynierowie zadbali o każdy detal do tego stopnia, że nawet przewidzieli możliwość rozłożenia specjalnego płóciennego dachu, który był rozpościerany nad trybunami w gorące dni. Określano go terminem velum lub velarium. Publiczność ponadto mogła liczyć na inną formę ochłody.

Występy dzikich zwierząt na rzymskich arenach z pewnością wzbudzały ekscytację w widzach. Politycy lub cesarze dla zapewnienia sobie poparcia tłumu byli w stanie ściągać ogromne ilości egzotycznych zwierząt, które następnie oferowały rozrywkę gawiedzi. Znamy wiele historii i sposobów na stworzenie widowiska. Niektóre z nich był naprawdę nieludzkie.

Tabularium było to rzymskie archiwum państwowe, wojskowe, świątynne, miejskie itp., w którym przechowywano najważniejsze dokumenty i akty prawne spisane na tabliczkach, zwojach papirusu i pergaminu. Archiwum takie było administrowane początkowo przez cenzorów, w późniejszym okresie przez specjalnie do tego powołanych kuratorów.