Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Domicjan miał niemal 18 lat, kiedy jego ojciec został obwołany cesarzem przez legiony na wschodzie, a jego brat Tytus tłumił powstanie żydowskie. Przez kilka miesięcy, zanim ojciec zawitał do stolicy, młody członek cesarskiego rodu stał się więc faktycznym panem stolicy.
Według Swetoniusza, Wespazjan niezwykle ironicznie odnosił się do praktyki ubóstwiania władców Rzymu. Podobno przeczuwając nadchodzącą śmierć miał powiedzieć: „Biada mi, sądzę, że już bogiem się staję” (vae, puto, deus fio).
Cesarz Wespazjan był niezwykle skąpy. Może się ta cecha wydawać dziwaczna i niedorzeczna, jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, iż za jego panowania rozpoczęto budowę największej i z pewnością najdroższej konstrukcji publicznej – Koloseum. Wespazjan pewnego razu został skrytykowany za swoją nadmierną oszczędność przez starego pasterza, który poprosił go o wyzwolenie.
Oktawian August używał pewnych charakterystycznych dla siebie zwrotów: zamiast „głupi”, mawiał „pała”; do określenia szybkości wykonania jakiejś czynności, używał określenia „szybciej, niż gotują się szparagi”; zamiast mawiać „szalony”, używał określenia „w głowę stuknięty”.
Cesarz Oktawian August nie cierpiał zwrotów grzecznościowych – kiedy pewnego razu w czasie widowiska artysta zwrócił się do niego słowami „O panie sprawiedliwy i dobry”, August zganił go za to w publicznym obwieszczeniu. Zabronił nawet swoim dzieciom i wnukom zwracać się do siebie per „pan”.
Oktawian August, po zwycięstwie pod Akcjum (31 p.n.e.) i samobójczej śmierci Kleopatry i Antoniusza, kiedy wjeżdżał do Aleksandrii, kazał się zaprowadzić do grobowca wielkiego macedońskiego wodza Aleksandra Wielkiego. Według przekazu Swetoniusza oddał ciału Macedończyka cześć, nałożył na jego głowę złotą koronę i obsypał zwłoki kwiatami.
Jak podaje Historia Augusta, za czasów panowania Galiena (253-268 n.e.), pewien rzymski kupiec, który handlował fałszywą biżuterią, został pojmany i wyprowadzony na arenę, gdzie miał się zmierzyć z krwiożerczym lwem. Gdy brama się otworzyła, na arenę wyszedł kurczak.
Cesarz rzymski Kommodus, syn „cesarza-filozofa” Marka Aureliusza znany był ze swojego uwielbienia dla krwi i igrzysk, a zwłaszcza walk gladiatorskich. Jego udział w starciach – w trakcie panowania (180-192 n.e.) – był bardzo źle odbierany i traktowany w ramach skandalu.
Cesarz Kaligula (panował w latach 37-41 n.e.) przeszedł do historii jako jeden z najgorszych władców Imperium Rzymskiego. Wiele historii na jego temat powstało w dziełach pisarzy, którzy wywodzili się z kręgów senatorskich. Swetoniusz między innymi opisuje, że Kaligula ponoć sam osobiście brał udział w walkach gladiatorów.
Rzymskie źródła opisują historię, jakoby to Wespazjan niedługo po tym jak objął urząd cesarski poproszony został o pomoc przez dwóch mężczyzn: jednego ślepca, drugiego kulawego. Wydarzenie to miało mieć w Aleksandrii pomiędzy 69-70 rokiem n.e.
