Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Pewnego dnia u Oktawiana Augusta stawił się niejaki obywatel Furniusz, który chciał prosić o przebaczenie imperatora względem swojego ojca, który w czasie wojny domowej był zwolennikiem Marka Antoniusza. Oktawian wyraził zgodę i oszczędził mężczyznę.
Dwaj ministrowie cesarza Klaudiusza (panował 41-54 n.e.), jego wyzwoleńcy Pallas i Narcyz, dorobili się na swych urzędach ogromnych majątków. Klaudiusz znany był ze swojego zaufania do swoich wyzwoleńców, którzy często decydowali o polityce kraju i intrygach pałacowych.
Pewnego dnia do Rzymu miał przybyć człowiek bardzo podobny do Oktawiana Augusta. Ten kazał go przyprowadzić i zapytał: „Czy twoja matka była kiedy w Rzymie?”. Na to odpowiedzieć miał młodzieniec.
Pewnego razu do Rzymu przybył poseł z Laodycei. Miał prosić samego Juliusza Cezara o wolność dla swej ojczyzny. Wcześniej jednak spotkał się z Cyceronem. Ten miał do niego powiedzieć:
Pompejusz Wielki słynął ze swojej odwagi i męstwa. W roku 58 p.n.e. objął on stanowisko praefectus annonae, który nadzorował dostawy zboża do Rzymu. Było to wyjątkowe stanowisko, które w czasie republiki normalnie pokrywał swoimi kompetencjami edyl. Jednak w przypadku poważnych kryzysów żywnościowych, powoływano specjalnego urzędnika na 5 lat.
Dla wrogów Juliusza Cezara nawet reforma kalendarza była pretekstem do okazywania niezadowolenia. Pewnego razu Cezar wyjeżdżając z Rzymu zostawił dekret z rozkazami dla swoich zastępców (tak jak zwykle to robił).
Ponoć pewnego razu Oktawian August usunął ze stanowiska pewnego urzędnika. Ten poprosił go o darowiznę pieniężną, uzasadniając to tak: „Chodzi mi o to, żeby się wydawało, że dobrowolnie ustąpiłem z urzędu i otrzymałem za to od ciebie gratyfikację”.
Cyceron, składając w ofierze srebrny puchar, w inskrypcji zamiast przydomka Cyceron kazał wyryć pierwsze litery imienia oraz ziarnko grochu (w języku łacińskim cicer znaczy „groch”).
Cyceron był zapewne jednym z niewielu, których nie zmylił uprzejmy i miły sposób bycia Juliusza Cezara, i którzy dostrzegli groźną siłę jego charakteru. We wszystkich ukrytych planach i wszystkich pociągnięciach politycznych Cezara widział Cyceron plany samowładcze.
