Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Po śmierci Juliusza Cezara, w 44 roku p.n.e., Marek Antoniusz wpadł na pomysł, żeby uhonorować zmarłego władcę i jego imieniem nazwać siódmy dziś miesiąc roku. W ten sposób powstał łaciński Julius, francuski Juillet i angielski July, czyli po prostu lipiec (u nas nazwa ta pochodzi od kwitnących latem lip).
W świecie greckim i rzymskim fallus (phallus) był powszechnie stosowany. Wszechobecność fallusa oznaczała też częściowe jego odarcie z seksualności. Nosiły go na szyi dzieci, widniał na płaskorzeźbach, zdobiono nim lampki, biżuterię i naczynia, służył jako amulet, symbol religijny i obiekt żartów.
Według chrześcijańskiego historyka z IV wieku n.e. Euzebiusza z Cezarei cesarz Tyberiusz, mimo że był poganinem, na wieść od Poncjusza Piłata o zniknięciu ciała Chrystusa i rzekomym jego zmartwychwstaniu wystosował do senatu rzymskiego sprawę przyjęcia Jezusa do panteonu bogów rzymskich. Senat ponoć odrzucił wniosek, gdyż to nie on wniósł pomysł.
Antyczni Rzymianie stosowali formację testudo („żółw”), która chroniła oddział przed ostrzałem nieprzyjaciela. Polegała ona na utworzeniu zwartej prostokątnej formacji, w której legioniści (zwykle było ich 27) z pierwszego szeregu i z boków formacji trzymali tarcze pionowo przed sobą lub od strony odsłoniętego swojego boku, natomiast legioniści z wewnętrznych szeregów trzymali tarcze poziomo nad sobą i nad legionistami pierwszego i bocznych szeregów, tworząc w ten sposób osłonę całej formacji przed strzałami przeciwnika.
Mężczyźni nie byli jedynymi, którzy walczyli na arenach rzymskich amfiteatrów. Rzymianie szkolili do walki na arenie także kobiety. Były to tzw. gladiatrices, które w dużej części stanowione były przez ochotniczki. Ich udział w walkach na arenie starał się senat ograniczyć do minimum lub całkowicie zakazać. W roku 19 n.e. przyjęto nawet prawo Tabula Larinas, które zakładało, że niedozwolone jest werbowanie do walki na arenie córek, wnuczek i prawnuczek senatorów oraz ekwitów. Nowe prawo wynikało z faktu, iż do walki garnęły się w dużych ilościach kobiety z dobrze sytuowanych rodzin.
Trzeci wiek n.e. to był czas potężnego kryzysu cesarstwa rzymskiego. Kryzys III wieku historycy nazywają także „wiekiem anarchii”; „okresem przejściowym”, „epoką cesarzy-żołnierzy” i „monarchią wojskową”. Potrzeba obrony granic przed najazdami plemion germańskich i armii perskiej zmuszała cesarzy do nadmiernego rozbudowania armii, której koszty utrzymania wzrosły i gospodarka rzymska nie była w stanie ich udźwignąć.
Rzymianie byli niezwykle przywiązani do swoich psów czy kotów. Niektóre psy posiadały specjalne medaliki, na których grawerowano instrukcję postępowania z zagubionym zwierzęciem.
Obywatel rzymski mógł stracić obywatelstwo w wyniku capitis deminutio media (średnie umniejszenie osobowości). Utrata obywatelstwa pociągała za sobą również utratę wolności – capitis deminutio maxima (największe umniejszenie osobowości).
Gdyby nie średniowieczni mnisi i kopiści, wiele ważnych dzieł antycznych nie przetrwałoby do naszych czasów. Wydajność pracy kopisty wynosiła 3-6 kart formatu in quarto dziennie – w Quarto w typografii to arkusz papieru dwukrotnie złożony, który tworzy cztery karty i osiem stronic. Na przepisanie np. „Biblii” trzeba było roku. Kopista mógł przepisać 40 dzieł w ciągu życia.
Podstawowym składnikiem obiadu Rzymianina był chleb z różnych rodzajów mąki: chleb czarny (panis rusticus, plebeius), chleb biały (panis secundaris) i najdelikatniejszy chleb luksusowy (panis candidus, mundur). Nie brakowało jarzyn, sałaty, kapusty, porów, ciecierzycy, bobu (gotowany, prażony), koziego sera i oliwek.
