Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Państwo rzymskie istniało praktycznie przez XIII wieków, będąc przez ten czas wielokrotnie czynnikiem nadającym bieg historii. Postanowiłem więc, że historię starożytnego Rzymu opowiadać będę w poszczególnych artykułach niżej zawartych, które niekoniecznie zawsze dotyczyć będą Wiecznego Miasta.
Zachęcam do podsyłania artykułów oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Podbój Galii przez Cezara w 58-51 p.n.e. był podstawą jego militarnego prestiżu i bogactwa oraz ułatwił mu zmagania z Pompejuszem. Nowo zdobyte tereny odegrały kluczową rolę w wojnie domowej między oboma wodzami. Nowa prowincja (Gallia Commata), narażona na ataki germańskie zza Renu, posiadała zwykle własny garnizon, którego dowództwo zapewniało polityczne znaczenie wodzom rzymskim.
Postać Hannibala jako największego wroga Rzymu jest dość dobrze znana wśród ludzi uczących się historii starożytnej. Uznawany za jednego z najlepszych wodzów starożytności, zwycięzca spod Kann, Trebii czy Jeziora Trazymeńskiego znika jednak z podręczników wraz z ostateczną klęską Kartaginy w II wojnie punickiej i klęską pod Zamą w 202 r. p.n.e. Czasem można odnieść wrażenie, jakby Hannibal zginął w tej bitwie, ponieważ w szkolnych zeszytach jest to często ostatnie wydarzenie związane z punickim wodzem.
Państwo rzymskie, w ciągu pięciu wieków istnienia, podbiło cały półwysep Apeniński, a jego ostatnią ofiarą było etruskie miasto Volsinii w 264 roku p.n.e. Tego samego roku Rzym wszedł w konflikt z innym mocarstwem na Morzu Śródziemnym – Kartaginą, który spowodował duże przeobrażenia w strukturach administracyjnych państwa – mianowicie utworzenie pierwszej prowincji.
Młodszy syn Wespazjana nie zapowiadał się na złego władcę. Z czasem jednak zmienił się w okrutnika, którego zdecydowano się siłą usunąć z tronu. Jak wyglądał upadek ostatniego cesarza z dynastii Flawiuszów i jakie znaki miały mu towarzyszyć?
Cesarstwo rzymskie istniało od 27 p.n.e.1 do 476 roku n.e. W tym czasie cesarze mierzyć się musieli z licznymi uzurpacjami, spiskami oraz buntami ze strony ambitnych wodzów lub polityków.
Zgodnie z przekazem rzymskiego historyka Ammianusa Marcellinusa w drugiej połowie IV wieku n.e. miało miejsce wydarzenie nazwane barbarica conspiratio („barbarzyńska konspiracja”), które polegało na jednoczesnym ataku na rzymską Brytanię różnych barbarzyńskich plemion. Nie jasnym jest, czy była to zorganizowana akcja; z pewnością jednak mocno zniszczyła prowincję, która pół wieku później została opuszczona przez Rzymian.
Po tragicznej klęsce w lesie Teutoburskim w roku 9 n.e., nad Ren wysłany został przez Oktawiana Augusta Tyberiusz, aby uspokoić i zabezpieczyć granicę. W tym czasie nie planowano jednak żadnych większych operacji przeciwko zbuntowanym plemionom germańskim.
Dzieła wybitnego rzymskiego mówcy, polityka i filozofa Marka Tulliusza Cycerona (3 stycznia 106 p.n.e.- 7 grudnia 43 p.n.e.) są niewątpliwie ikoną kultury antycznej, która dała podstawy naszej cywilizacji pod względem prawnym, obyczajowym i społecznym.
Cesarz Neron (54-68 n.e.) w ostatnich latach swojego panowania musiał stawić czoła wielu wewnętrznym wystąpieniom skierowanym przeciwko jego rządom. W roku 65 n.e. Gajusz Kalpurniusz Pizon zawiązał spisek, którego celem było pozbawienie cesarza życia. Pomimo tego, że spisek został szybko wykryty, to represje które były jego następstwem jeszcze zwiększyły niechęć do cesarza.
Pod panowanie rzymskie w basenie Morza Śródziemnego dostało się bardzo wiele krain. Ze względu na przynależność do romańskiej grupy językowej przeciętny Europejczyk kojarzy, iż wśród tych krain są Włochy, Hiszpania czy Francja. Rzadko kojarzy, iż bardzo długo do Imperium Rzymskiego, a potem Wschodniorzymskiego należały Bałkany, a wśród nich Tracja, której północną częścią była prowincja Mezja Dolna (Moesia Inferior).
