Ciekawostki starożytnego Rzymu (Antyczne historie)

Pliniusz Starszy, autor encyklopedycznego dzieła „Historia naturalna”, opierał się często na różnych i często niesprawdzonych źródłach. Pisarz wspomina chociażby, że jeśli matka chciała by jej dziecko miało czarne oczy, to musiała w czasie ciąży zjeść ryjówkę. 

Pra-pradziadek Lucjusza Sergiusza Katyliny, Rzymianina dążącego do obalenia republiki w roku 63 p.n.e., był bohaterem II wojny punickiej. Nosił on imię M. Sergiusz Silus. Został on dwukrotnie schwytany przez wojska Hannibala i więziony był przez dwadzieścia miesięcy.

Cesarz rzymski z przełomu III i IV wieku n.e., Maksymian, współrządzący z Dioklecjanem, zasłynęli jako prześladowcy wyznawców chrześcijaństwa. Maksymian miał pewnego razu wydać rozkaz zdziesiątkowania (decimatio) legionu (tzw. legion tebański, wywodzący się z Egiptu) złożonego z żołnierzy wyznania chrześcijańskiego. Decyzja dowódcy wynikała z faktu, że oddział odmówił stłumienia rewolty w Galii, która wywołana była przez współwyznawców.

Waleriusz Maksymus, rzymski pisarz z I wieku n.e., autor zbioru anegdot w 9 księgach o słynnych czynach i powiedzeniach Factorum et dictorum memorabilium libri novem wspomina jedną ciekawą anegdotkę z życia Kornelii, matki słynnych braci Grakchów. Otóż pewnego razu gościła ona u siebie w domu pewną patrycjuszkę, która na każdym kroku obnosiła się swoją bogatą biżuterią.

Neron dbał o dobrą kondycję fizyczną m.in. całego ciała senatorskiego. W 59 roku n.e. w ogrodach swego pałacu zorganizował niezwykłe zawody gimnastyczne i artystyczne – Ludi Iuvenales – dla senatorów i ekwitów, co wywołało duży szok konserwatystów. Udział wzięli głównie młodzi arystokraci (tzw. Augustiani).

Marek Juniusz Brutus jest po dziś dzień ucieleśnieniem zdrady. Choć dziś znamy go prawie wyłącznie, jako mordercę Cezara to za życia zasłynął, jako wybitny retor i znawca filozofii – za co wysoko cenił go sam Cyceron. Ponadto warto zauważyć, że choć ostatecznie stał się jednym z bliskich współpracowników Cezara, to już wcześniej walczył przeciwko niemu i zawsze identyfikował się z konserwatywną, tradycyjną częścią rzymskiej sceny politycznej.

Pliniusz Starszy wspomina, że w I wieku p.n.e. pewien artysta z południowej Italii o imieniu Pasitiles udał się na nabrzeże, gdzie przetrzymywano afrykańskie zwierzęta przeznaczone do występów na arenie, aby tam zrobić grawerunek lwa.

Cesarz Heliogabal (panował w latach 218-222 n.e.) słynął ze skandalicznego zachowania. Jednym z jego najgorszych występków dla opinii publicznej było związanie się z kapłanką rzymskiej bogini domowego ogniska, Westy, której zadaniem było podtrzymywanie wiecznego ognia w świątyni. W czasie swojej 30-letniej służby westalka musiała zachować dziewictwo, inaczej czekało ją potępienie i śmierć. Heliogabal nie zważając na prestiżową funkcję westalek poślubił jedną z kapłanek – Aquilię Severę.

Kiedy Spartakus wraz ze swoją armią został otoczony przez Rzymian, zdecydował się na sztuczkę. Rozkazał przywiązać ciała poległych towarzyszy do słupów poza obozem i uzbroić je w dostępny ekwipunek. 

Pliniusz Starszy pozostawił przekaz, jakoby były konsul Tytus Petroniusz¹ posiadał puchar wykonany z fluorytu, niezwykle cennego minerału, za którego wykonanie zapłacił 300.000 sestertii. Przed tym jak popełnił samobójstwo rozbił naczynie, nie chcąc aby drogocenny przedmiot trafił w ręce pazernego władcy Nerona.