Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Agrypina Młodsza początkowo była niezwykle adorowana przez swojego syna Nerona. Ten przejął władzę po cesarzu Klaudiuszu, który został otruty potrawą z grzybów w roku 54 n.e., głównie dzięki aktywnym działaniom swojej matki.
Marek Korneliusz Fronto, nauczyciel cesarza Antoninusa Piusa, Marka Aureliusza i Lucjusza Werusa, pochodził z prowincji Numidia w północnej Afryce. Jego przodkami zapewne byli italscy osiedleńcy, jednak jak sam o sobie mówił, był „Libijczykiem zrodzonym z libijskich nomadów”.
Źródła rzymskie pozostawiły nam przekazy o wielu bohaterach rzymskich. Jednym z nich był niejaki Marek Kasjusz Scewa – centurion Juliusza Cezara podczas wojny domowej z Pompejuszem. Po przegranej bitwie pod Dyrrachium (48 p.n.e.) stał on na czele kohorty, wchodzącej w skład legionu VI. Celem tej jednostki była obrona twierdzy przed czterema legionami wojsk Pompejusza.
Największym rzymskim poetą był Publiusz Wergiliusz Maro. Po dziś dzień stosuje się jednak także błędną formę Wirgiliusz, która po raz pierwszy pojawiła się w V wieku n.e. Wynikała ona z natrętnego wykorzystywania litery „i” w wielu językach.
Gajusz Petroniusz zwany Arbitrem, któremu przypisuje się autorstwo wydanej anonimowo powieści Satyricon, zyskał duży wpływ na cesarza Nerona, znudzonego stoickim Seneką. Dla zafascynowanego kulturą grecką i uważającego się za artystę cesarza oraz jego zmanierowanego dworu stał się wyrocznią w sprawach dobrego smaku i wartości artystycznych.
Lucjusz Licyniusz Lukullus (117 – 56 p.n.e.), postać nieco zapomniana. Żył w ciekawych czasach, przez co zachowało się o nim sporo wzmianek u różnych autorów. Wielki wódz, a zarazem osoba która nie potrafiła zjednać żołnierzy. Tak charakteryzował go Kasjusz Dion w swojej „Historii rzymskiej”:
Przez setki lat w Rzymie i na świecie wzorem cnót obywatelskich był niejaki Lucjusz Kwinkcjusz Cincinnatus („Kędzierzawy”), znany także jako Cyncynat. Był on patrycjuszem i konsulem rzymskim w roku 460 p.n.e. W 458 p.n.e. został obwołany przez senat rzymski dyktatorem Rzymu podczas wojny z ludem Ekwów. Według legendy senat dokonał wyboru, gdy Cincinnatus orał pole.
Poppea Sabina była kochanką, a potem drugą żoną cesarza Nerona. Poppea prowadziła wystawny tryb życia i była znana jako piękna, wyrachowana kobieta. Niektóre jej zabiegi kosmetyczne zyskały wielką sławę (np. kąpiele w oślim mleku). To ona namówiła Nerona, aby zamordował swoją własną matkę – Agrypinę Młodszą. Prawdopodobnie sam Neron doprowadził do śmierci Poppei w 65 roku n.e.
Żyjący na przełomie I i II wieku n.e. Apollodoros z Damaszku, był jednym z najsłynniejszych architektów starożytności. Pracował dla cesarza Trajana, dla którego był niezmiernie przydatny m.in. podczas tzw. wojen dackich – zaprojektował most, który przerzucono przez Dunaj, by stworzyć możliwość pokonania rzeki przez rzymskie legiony. Ponadto zaprojektował Forum Trajana, łuki triumfalne cesarza w Benewencie i Anconie, być może brał udział w powstaniu jednego z cudów architektury starożytnej – Panteonu1.
Attyla – władca Hunów, jedna z najważniejszych postaci w dziejach późno-antycznego świata. Wraz z bratem Bledą odziedziczył władzę po swoim stryju – Ruasie. W roku 445 n.e. zabił swego brata na polowaniu, rzekomo myląc go z niedźwiedziem. Został wtedy samodzielnym władcą imperium huńskiego. Cesarstwo wschodniorzymskie w latach 40-tych V wieku zapłaciło Attyli kilkanaście tysięcy funtów złota różnego rodzaju danin i trybutów.
